Nga Aida Topalli
“Po punoj me dy turne. Kam nevojë për para. Vajza e vogël është në shkollë. Dritat e uji janë për t’u paguar. Edhe ajo qira e poshtër. Vetëm shpenzime. S’mjafton një rrogë, jo! Jam pak në moshë, por e përballoj. Nuk ka gjë.”
Ajo ishte një grua e vuajtur. Quhej Mimoza Paja. Kishte punuar gjithë jetën e saj, “për bukën e gojës”. U martua herët dhe lindi dy fëmijë. Një vajzë dhe një djalë. Ndër vite martesa nuk i shkoi mirë dhe u divorcua. Fëmijët i rriti vetë, ashtu duke sakrifikuar, në Tiranën e vështirë.
U bë gjyshe 10 vjet më parë. Për fat të keq, edhe e bija ju divorcua. Për disa të ardhura më shumë, u largua drejt Kosovës.
Të voglën e la bashkë me gjyshen, Mimozën.
Mimoza sakrifikoi shumë. Punët që bëri ishin të lodhshme dhe nuk paguheshin mjaftueshëm sa për tia dalë. E megjithatë, ashtu duke u “zvarritur”, ja doli.
Pak kohë më parë, në një lokal në Don Bosko, kërkohej banakiere.
E kishte në krah me shtëpinë e saj. Çfarë fati. Punë afër, shkolla e vajzës afër, mund ta mbante edhe aty pasditeve.
Dhe kështu veproi. Kështu veproi edhe mbrëmë.
Në kufinjtë e sakrificës, merrte mbesën dhe e ulte në lokalin ku punonte. Në natën e saj të fundit.
Mimoza, kjo grua fatkeqe, këmbanë alarmi për sigurinë e femrave në shoqërinë tonë, po punonte qetësisht, kur papritur e pa menduar, breshëri plumbash u derdhën mbi trupin e saj, duke e lënë të vdekur në vend.
Bashkë me të u plagos edhe mbesa 10 vjeçare.
Dy persona që nuk kishin aspak lidhje me këtë histori monstrash gjakftohtë.
Mimoza shkoi…. Iku pa patur faj. Iku, duke ja marrë jetën ca plumba të mallkuar, që se ç’kërkonin në trupin e saj.
Iku, duke na lënë të terrorizuar. Mimoza na la të pasigurta. Se nesër, mund të jem unë, mund të jesh ti, mund të jetë kushdo, në vendin e gabuar dhe në kohën e gabuar.
Mbesa e saj do të rritet me traumat e shkaktuara nga ajo se çfarë i panë sytë atë mbrëmje tmerri.
Situata është alarmante. Janë 4 gra të vrara, në 12 ditë.
Kush do të na mbrojë?
Discussion about this post