Kripa ka vetinë të ulë pikën e ngrirjes së ujit. Me kontaktin me ujin, molekulat e kripës ndahen në jone, të cilat lidhen në mënyrë elektrostatike me molekulat e ujit, shkruan focus.it.
Nëse temperatura bie nën zero, uji fillon të formojë kristalet e para të akullit, por prania e joneve ndërhyn në rritjen e kristaleve të vetme: do me thënë se pika e ngrirjes së lëngut ulet.
Duke rritur sasinë e kripës, pika e ngrirjes vazhdon të bjerë derisa tretësira të jetë e ngopur: më shumë kripë nuk do të jetë në gjendje të shpërndahet.
Kur shpërndahet kripë në rrugë, procesi është si më poshtë. Në sipërfaqen e akullit ka gjithmonë një shtresë shumë të hollë lëngu të formuar nga molekulat e ujit të cilat ikin nga kristalet e akullit.
Në kushte normale, aq molekula shpëtojnë sa lidhen përsëri në kristale. Duke shtuar kripë, ky ekuilibër është i çekuilibruar dhe është më shumë akulli që shkrihet sesa formohet.
Klorur natriumi (kripa e zakonshme e tryezës) dhe klorur kalciumi përdoren në rrugë. E para është përhapur në rrugët ende të pastruara për qëllime parandaluese. E dyta, më efektive, shpërndahet në një zgjidhje dhe derdhet mbi borën ose akullin tashmë ekzistues.
Nuk përdoret kurrë për qëllime parandaluese, sepse do të formonte një terren të rrëshqitshëm kur të thahet.
Discussion about this post