Nga Albina Hoxhaj
Një nënë e nisi për në shkollë të birin, por e gjeti të mbuluar me dhe në oborrin e shtëpisë së komshiut, të cilit i vogli i saj, Mateo, vetëm 7 vjeç, i blinte edhe bukën. E kërkoi kudo, por Mateo nuk i përgjigjet dot, e kishin vrarë e mbuluar me dhe, i kishte mbetur vetëm njëra dorë jashtë. Ajo dorë është një thirrje për të gjithë ne, për të reaguar me gjithë forcën që kemi që ngjarje të tilla të mos ndodhin më. Shumë thonë që ekzekutimi nuk është zgjidhje e as garanci që ngjarje të tilla nuk do të përsëriten, por a mund të kalohet në heshtje kjo tragjedi? A mund të fshihemi si mbrojtës i të drejtave të njeriut, kur u masakrua një fëmijë?
Të mbrojmë të drejtat e kriminelëve, apo të ndëshkohet në masën më të rëndë një ngjarje e tillë që kushdo që e çon nëpër mend të lëndojë një fëmijë ta dijë se çfarë e pret? Dënimi me burg të përjetshëm i mostrës është shpërblim për të, do ketë një çati mbi kokë dhe ushqim për të ngrënë. Kaq do dhe ai në jetë. Vrasje, dhunime e përdhunimi i ka bërë i lirë prej kohësh, për shkak të paaftësisë së shtetit shqiptar që sot po ia mbron edhe të drejtën e jetës një mostre të tillë.
Çdo nëne i dhëmb shpirti! Çdo nënë pas çdo dëshmie që ka lexuar për këtë ngjarje e shtrëngon fort e më fort dorën e fëmijës së saj dhe ka frikë se mbase komshiu ngjitur është si ai. Ka frikë ta lërë të lozë me shoqet në oborr pa e parë, ka frikë t’i thotë “po vajza/djali ime/im ndihmoje atë zonjë/zotëri se është i moshuar dhe i pamundur”, sepse dyshon çfarë fshihet pas.
Peticioni që kërkon dënimin me vdekje të autorit, është një dëshmi ulëritëse e të gjithë shqiptarëve për të dhënë një shembull ndëshkimi, në një vend ku nuk ka drejtësi. Kriminelët hidhen në rrugë me firmë të gjykatësit dhe mjekut dhe për këtë kriminel firmosën të dy dhe e nxorën nga burgu. Një fshat i tëre jetoi nën frikën e një njeriu që lëvizte me hanxhar rrugëve të fshatit, i lirë, i lirë për të vrarë dhe përdhunuar. U bë një denoncim në polici që nuk u mor kurrë parasysh, denoncim për përdhunim, por policia heshti dhe gratë e fshatit u detyruan të ulin kokën e shmangin kriminelin. Aq mundën të bënin.
Sot fajtor nuk është vetëm Klodian Çalamani, por është i gjithë shteti shqiptar, policia që heshti, gjykatësi që e liroi dhe mjeku që firmosi një dokument që tregon se ai njeri është me probleme mendore dhe nuk e dërgoi për trajtim por e la të lirë. Me ç’të drejtë mbron sot shteti shqiptar kriminelin?
Unë do e firmos peticionin! Do e firmos, jo për t’i marrë jetën një njeriu, por të mbrojtur fëmijët. Do e firmos, si e vetmja mënyrë për të zgjuar institucionet nga gjumi i pushtetit dhe tenderave. Do e firmos, sepse çdo njeri është i pasigurt në këtë vend. Do e firmos, si e vetmja “armë” që kam në dorë kundër të gjitha institucioneve që nuk reagojnë dhe pseudopushtetarëve që nuk guxuan të reagojnë por pritën fjalën e Ramës në aeroport, vetëm e vetëm për ti ripërsëritur si qëndrime. Do e firmos peticionin sepse unë jam nënë dhe fëmija im nuk jeton në luksin që jetojnë fëmijët e të pushtetshmëve, që qarkullojnë me mjete luksoze dhe armë, që edhe vrasin, por nuk dënohen kurrë. Kam vetëm një “armë” sot dhe do e firmos atë peticion.
Është koha që ne të reagojmë dhe të detyrojmë të pushtetshmit e zhytur në luks të marrin masa për të na siguruar jetën ne dhe fëmijëve tanë. Sot rrezikojmë të masakrohemi me kazma, ose të vritemi nga një plumb qorr. Sot, ne rrezikojmë të mos jemi në vendin e duhur dhe në kohën e duhur, se po të ishim do ishim o drejtorë doganash, ose do na krijonte qeveria një ministri të re nga ato që “nuk kanë kohë të flasin” as kur masakrohet një fëmijë.
Discussion about this post