Në historinë e skuadrave të mëdha është hera e parë që një trajner dështon dy sezone radhazi, duke mos fituar një titull dhe e ka të garantuar të qëndrojë në stol edhe për të tretin vit. Një siguri që tani po shembet dalëngadalë.
Në klubin e Juventusit, dikush fillon të ketë dyshimin se ndoshta nuk është mirë të vazhdohet me Allegrin. Ai konfirmoi veten dhe shtoi se largimi tani do të ishte një akt prej frikacaku.
Epo, nëse dikush do ta kishte pritur gjestin e bukur të dorëheqjes, për t’i lehtësuar klubit barrën e pagesës së dy viteve të tjera, u sigurua një hap mbrapa, nuk do bëhet.
Dhe jo për mungesë burracakërie, por për tetëmbëdhjetë milionë arsye. Drejtuesit e Juventusit, apo ajo që ka mbetur prej saj, ka filluar të ketë dyshime.
Ideja e parë ishte të përfitonte nga superkontrata e trashëguar nga miku i madh i Maksit, Andrea Agnelli, duke i besuar trajnerit, menaxhimin e të gjithë strukturës sportive, madje edhe të repartit mjekësor. Zgjidhje ideale për të amortizuar kontratën monstruoze e cila zgjat ende dy vjet.
Një situatë e cila, për lehtësi, bëri që Juventusi të përpiqet të maskojë realitetin e një falimentimi duke ia hedhur fajin dënimeve të drejtësisë sportive. Ashtu siç bëri Allegri pas ndeshjes së Empolit për të justifikuar humbjen e turpshme të skuadrës së tij.
U pretendua se sezoni nuk kishte shkuar aq keq në fund të fundit, të dytët në kampionat (në një distancë “kilometrike” nga Napoli) pavarësisht një situate anormale.
Megjithatë, dikush, sidomos nga tifozët dhe të brendshëm të pakushtëzuar nga miqësia me trajnerin, theksoi me dashamirësi se largimi nga Champions League në raundin e parë (5 humbje nga 6 ndeshje përfshirë atë kundër Maccabi Haifa), poshtërimi nga skuadrat e sapo promovuara (psh. Monza), duke mos qenë kurrë në gjendje për të luftuar për titullin, pavarësisht nga një fushatë nënshkrimesh faraonike dhe paga më e lartë në Serinë A, nuk ka terma të tjerë për t’u përcaktuar përveç fjalës dështim.
Kjo është arsyeja pse në klub vlerësohet opsioni i përfundimit të marrëdhënies. Dikush, qoftë edhe në krye, do të donte të vazhdonte me të, por faktet po e bëjnë shoqërinë të vlerësojë alternativat.
Tani për tani jemi ende në diskutime teorike. Asnjë kontakt, por vetëm një mendim i paqartë se kush mund të ishte trajneri i ringritjes.
Mendohet për të rinjtë që mund të menaxhojnë rindërtimin si Palladino, Dionisi apo Thiago Motta, ose për një trajner që e njeh tashmë botën e Juventusit si Igor Tudor.
Ëndrra do të ishte Zinedine Zidane, i cili do të vinte në Torino menjëherë, por ndoshta jo aq me nxitim sa të hiqte dorë nga një pjesë e mirë e pagës. Nuk mund të mbash në libropagë, dy trajnerë njëkohësisht, për më tepër dy si Allegri dhe Zidane.
Discussion about this post