Nga Natalie Mossayebi, blogere.
Dy muajt e parë të bllokimit, unë dhe partneri im u çuditëm me të vërtetë se sa mirë po ja kalonim. Njerëzit përreth meje më tregonin se si po luftonin në marrëdhëniet e tyre, dhe unë mendoja se sa me fat isha për të qenë në një marrëdhënie që po lulëzonte gjatë këtyre kohërave të vështira.
Por atëherë gjërat filluan të ndryshojnë. Në fakt, nuk ishin marrëdhëniet që ndryshuan, kuptova se si po ndryshoja në marrëdhënie. Unë po ndryshoja veten për të kënaqur partnerin tim. O jo! Po e bëja përsëri. Kuptova që e kisha formuar veten për të qenë ajo që mendova se ai donte të isha.
Modeli im i vjetër kishte ardhur për të thënë përsëri përshëndetje dhe më kujtonte kush nuk isha. Dhe unë e kisha bërë këtë gjatë gjithë marrëdhënies! Sepse është kaq mirë të jesh i dashur, i pëlqyer dhe i pranuar nga tjetri, a nuk është kështu? Por është një rrugë e rrezikshme që nëse e vazhdoni, do të përfundoni plotësisht duke humbur veten.
Bllokimi nga koronavirusi më dha shumë kohë për vetë-reflektim. Së pari, fillova të vëreja se si po ndryshoja, se si dukesha dhe vishesha për ta kënaqur atë. Dhe pastaj u bëra e vetëdijshme se sa kohë po kaloja duke u shqetësuar për atë që po mendonte dhe po bënte ai dhe mezi kuptova që nuk i kisha kushtuar kohë vetes as që ta pyesja se çfarë doja. Unë isha e humbur në botën e tij.
Unë po ndiqja ëndrrën e tij dhe jo timen.
Kur e kuptova këtë, i dashuri im u lëndua. Shumë keq. Ai u ndje sikur nuk më njihte as mua; ai e humbi besimin tek unë dhe filloi seriozisht të dyshonte në marrëdhënie. Dhe nuk e fajësoj! Vendosëm të kalonim pak kohë të vetëm për t’i kuptuar gjërat, kështu që shkova dhe qëndrova me motrën time për disa ditë.
U ndjeva e thyer. Nuk kisha qëndruar ajo që isha dhe si rezultat, isha gati të humbisja njeriun që dua. Kështu që vendosa të bëj ca gërmime. Me kalimin e kohës, teksa qëndroja tek motra, u qetësova shumë. Kam pasur disa seanca të hapjes së zemrës dhe meditimit me miqtë e mi të dashur dhe kuptova se cila ishte frika ime kryesore:
Frika e refuzimit!
Dhe kjo frikë më kishte nxitur gjatë gjithë marrëdhënies. Kisha frikë aq shumë sa ai do të më refuzonte, saqë fillova të ndryshoja veten për ta kënaqur.
Vendosëm ta nisnim nga e para përsëri. Në fakt, për mua ishte më shumë sesa të filloja përsëri. Duhet të njihja se kush isha kur nuk kërkoja miratimin e të dashurit tim.
Fillova të flisja për atë se si doja të ishte marrëdhënia. E lashë mendimin se do të ishim bashkë përgjithmonë.
Megjithëse u ndjeva më e lidhur me veten, pothuajse shumë dyshime po dilnin në sipërfaqe në lidhje me faktin nëse marrëdhënia do të funksiononte dhe nëse ishim të duhurit për njëri-tjetrin. Kisha qenë duke e kompromentuar veten për kaq gjatë! Ndihesha keq, sepse kisha shpërfillur nevojat e mia dhe injorova të vërtetën time, sepse nuk doja të ndieja dhimbjen e refuzimit.
Por zemërimi dhe dyshimet më dhanë edhe më shumë arsye për të treguar versionin e vërtetë të vetvetes. Sepse nëse jam plotësisht vetja dhe jam refuzuar, atëherë a nuk e bën të qartë se ky person nuk është për mua? Dhe a nuk dua të jem me dikë që më do për atë që jam?
Që kur fillova të jem dhe të ndihem më shumë vetja, të vishem sesi dua të vishem, duke shprehur atë që dua të shpreh, dhe të bëj atë që dua të bëj, ka pasur një ndryshim të caktuar në marrëdhënie. Në veten time, unë ndiej një ndjenjë lirie, fuqizimi dhe lehtësie. Dhe gjërat po ndryshojnë për mirë në shumë aspekte të tjera të jetës sime.
Duke nderuar veten dhe nevojat tuaja, një nga dy gjëra mund të ndodhë:
Ose personi tjetër do të frymëzohet nga origjinaliteti juaj dhe ndjenja e re e vetvetes dhe marrëdhënia do të lulëzojnë në mënyra të mrekullueshme, të papritura; ose, do të zbuloni se jeni të mospërputhshëm dhe se e vetmja gjë që duhet të bëni është ta lini njëri-tjetrin dhe të gjeni dikë që është më i përshtatshëm.
Sido që të jetë, duhet të qëndroni në momentin e tanishëm, të dilni nga mendja juaj shqetësuese dhe të përdorni një praktikë dashurie për veten çdo ditë.
Mos harroni, gjithmonë, gjithmonë, gjithmonë … ..jini vetja.
Discussion about this post