Nomadizmi dixhital është një trend në rritje, që po ndryshon mënyrën se si njerëzit punojnë dhe jetojnë. Është një mënyrë jetese që ka të ngjarë të vazhdojë të rritet në popullaritet në vitet e ardhshme. Çfarë ka tërheqëse Shqipëria dhe ku qëndron thembra e Akilit? pyet Deada Hyka në Monitor.
Ëndrra romantike për t’u bërë një “nomad dixhital” është thuajse aq e vjetër sa vetë interneti. Steven K. Roberts, një pionier i cili udhëtoi nëpër SHBA me një biçikletë të kompjuterizuar më shumë se 30 vite më parë, shkroi në vitin 1994 për krijimin e një “Anije Teknomadike Virtuale për udhëtarët në mbarë botën” mbi bazën se “vendndodhja fizike bëhet e parëndësishme sapo të zhvendosësh thelbin e jetës tënde në rrjet”.
Por ishte falë Covid-19 që termi me të vërtetë mori hov. Pandemia krijoi rrethanat ideale: punonjësit donin ndryshim pas mërzisë së bllokimeve; kompanitë e kishin kuptuar se mund t’i besonin stafit për të punuar nga distancë; dhe vendet e varura nga turistët ishin të dëshpëruar për vizitorë.
Qarkullojnë lista në faqe të ndryshme për vendet më të lira për të punuar si nomadë dixhitalë, për vendet me lehtësitë më të mëdha, për vendet më tërheqëse etj., dhe Shqipëria nuk është pjesë e asnjë renditje.
Megjithatë, sërish, ka një tendencë në rritje për të pasur në mesin tonë të huaj të shumtë që vijnë për të punuar në distancë.
Këta “shpirtra aventurierë” e kanë çliruar veten nga kufizimet e një pune tradicionale në zyrë dhe kanë gjetur mënyra krijuese për të fituar jetesën, duke përdorur teknologjinë dhe platformat online.
Për vendin tonë, përfitimi ekonomik është real: banesa me qira, shpenzime të jetës së përditshme, eksplorimi turistik i vendit në tërësi.
Ndërsa bota bëhet gjithnjë e më e ndërlidhur dhe puna në distancë po përhapet, fenomeni nomad dixhital ka të ngjarë të vazhdojë rritjen e tij.
Në fillim të vitit 2022, Shqipëria nisi programin “Unique Permit”, duke thjeshtuar procesin që nomadët dixhitalë të banojnë dhe të punojnë në vend, në një përpjekje për të tërhequr punonjës në distancë dhe për të përqafuar trendin në rritje të nomadizmit dixhital.
Viza e tipit D, e cila jep një qëndrim njëvjeçar me mundësi rinovimi deri në pesë vjet, lëshohet me leje unike. Teorikisht, ky program i ri thjeshton procedurën për nomadët dixhitalë, duke hequr shumë burokraci.
Praktikisht, vizat e nomadëve dixhitalë do të thotë t’u thuash punonjësve se mund të punojnë nga një vend ndërkombëtar në mënyrë të përkohshme, por me kufizime ku dhe për sa kohë.
Ka raportime që kompani të ndryshme ndërkombëtare pritet të dalin me lista “me disa vende që janë me rrezik të lartë për sigurinë kibernetike ose taksën e korporatës” dhe “kanë një listë të ngushtë të vendndodhjeve të favorshme”.
Në shumicën e vendeve, nomadët dixhitalë do të bëhen rezidentë tatimorë vetëm pas 183 ditësh, theksoi OECD, dhe ata zakonisht nuk lejohen të marrin pjesë në tregun lokal të punës, që do të thotë se kontributi i tyre kryesor është vetëm konsumi.
Sipas Tomi Kallanxhi, nomadi tipik dixhital është një profesionist i lirë, zhvillues faqesh në internet që mund të zhvillohet nga kudo, por vitet e fundit ka një sërë profesionesh ku marketingu dixhital po mban një pozicion të lartë.
Discussion about this post