Imagjino të lindesh vajzë. Bijë e një nëne dhe e një babai. Të të quajnë Imane.
Imagjino që ndërsa rritesh, kupton se ke një pasion, Boksin.
Stërvitesh, garon, fiton, ke një dhunti.
Je shumë e fortë, por ndërsa rritesh vë re se trupi yt nuk është si i gjithë të tjerëve, atyre që të rrethojnë dhe kupton që ke diçka ndryshe.
Një nivel më i lartë i hormonit të testosteronit.
Dhe nuk e vini re vetëm ju, e vënë në dukje sa herë kur e masin para ndeshjes.
Imagjino që je ndjerë gjithmonë vajzë, grua, nuk ke ndryshuar kurrë asgjë në trupin tënd. Përveç kësaj, je rritur në një vend ku tranzicioni është i paligjshëm, por çfarë rëndësie ka për ty kjo? Je një grua dhe ti e di këtë.
Imagjino të garosh disa herë, të marrësh gjithë ato grushta, të rrëzohesh, të ngrihesh përsëri dhe të humbasësh. Disa herë, shumë herë.
Një buzëqeshje, dhe ti vazhdon ec përpara, duke shpresuar për herën tjetër.
Imagjino të hypësh në ring me një irlandeze, Kelly Herrington (vetëm për të përmendur një) 1-0 për të, e para, e dyta, hera e pestë. Ke humbur sërish, ke marrë grushtet më të forta të jetës dhe nuk ke arritur ta mposhtësh as edhe një herë gruan që të masakroi.
Ajo nuk e kishte gjithë këtë testosteron për të cilin të gjithë flasin, e megjithatë askush nuk e vrau mendjen pse ajo të mundi ty.
Imagjino të skualifikohesh sepse atë ditë kishe një nivel testosteroni më të lartë se kriteret e kërkuara.
Imagjino të shkosh në Olimpiadë, vite punë, stërvitje, sakrifica, një ëndërr. Këtë herë niveli i testosteronit është normal, gjithçka është në rregull. Dhe pastaj imagjino të përkufizohesh si “burrë algjerian” nga gazetat italiane. Ta gjesh veten objekt i një valë urrejtjeje dhe diskriminimi ku nuk doje të bëheshe pjesë dhe të quhesh trans, vetëm sepse për dikë nuk je mjaftueshëm femër.
Fillon ndeshja. Ti jep grushtin e parë, rreth 30 sekonda, nuk je nxehur akoma mirë për raundin e parë. Kundërshtarja shkon në një qoshe, qan, thotë se dhemb. Je e hutuar, sigurisht që dhemb, është grusht, ke ngrënë me mijëra edhe ti.
Raundi mbaron ende pa filluar, të vjen keq, para disa ditësh të kanë përmbytur me polemika, dyshime, ankthe. I afrohesh asaj, për ta përshëndetur, për t’i dhënë një dorë, ai solidariteti i famshëm femëror. Por jo, ti nuk je një grua, ti nuk e di se çfarë është. Në fakt ajo të kthen shpinën, qan, largohet dhe ti rri aty, nuk di çfarë të bësh. Çfarë faji ke?
Asnje. Ke lindur grua, me ndonjë anomali, por je grua.
Discussion about this post