Nga Indrit Vokshi
Këta janë bërë si “Monarkia e Korrikut” të cilën kritikët e quanin Shoqëri Aksionere. Kjo republikë është shoqëri aksionere. Është partia sunduese bashkë me oligarkët në emër të të cilëve regjistrojnë paratë e pronat. Pjesa tjetër janë nënshtetas me të drejta relative, edhe i kanë të drejtat por edhe mund të mos i kenë, kur pushteti nuk do që t’i kenë.
Irfani, Samiri, Shefqeti, Bashkimi etj. janë emra që të dalin si financues të karrierave të disa politikanëve, deputetëve, ministrave apo drejtorëve të rëndësishëm. Domethënë kemi simbiozë ose të fortë të këtyre aksionerëve të Republikës Aksionere, me pushtetin zyrtar publik i cili supozohet t’i shërbejë kushtetutshmërisë dhe të drejtave e lirive legale të njerëzve. Pushteti publik u shërben si skllav interesave tejet private të sunduesve dhe lojtarëve në tavolinën e pokerit me paratë e shqiptarëve. Shqipëria ska shërbime; ska arsim, shëndetësi, polici, administratë, gjykata.
Njerëzit e kuptojnë ketë, ndaj pavarësisht se ndihen të pafuqishëm për ta rrëzuar republikën aksionere mafioze, ata kanë në dorë thjesht të mos ndjejnë keqardhje nëse ndonjëri prej aksionerëve goditet apo edhe falimentohet.
Jemi brenda logjikës byroiste të poemës Pashallarët e Kuq të Ismail Kadaresë, poemë në të cilën diktatori i pajisur me legjitimitetin e të qenit drejtues i shtetit, zbret dhe ndëshkon burokracinë. Diktatori i sotëm i pajisur gjithashtu me pushtet shtetëror, godet tavolinën e pokerit, njërin prej lojtarëve. Askujt nuk i vjen keq.
Me ketë goditje realizon dy qëllime; frikëson çdo lojtar të tavolinës së madhe të bixhozit ku luhet me paratë e shqiptarëve. I zbulon opinionit shqiptar kush mer para nga Irfani – kjo zbulohet nga intensiteti i reagimeve.
Po paligjshmëria e aksionit apo e pronës në fjalë? Kjo mbetet tema e fundit brenda këtij diskutimi pasi asnjë prej aktorëve në ketë pjesë teatri, nuk shquhet si respektues i ligjit.
Discussion about this post