Pothuajse dy vjet që kur u largua nga Afganistani për t’i shpëtuar pushtimit të talebanëve, Firooz Mashoof është e ka ende të mjegullt ditën e tij të fundit në Kabul.
“Gjëja e fundit që pashë ishin malet përreth Kabulit dhe perëndimi i zymtë i diellit teksa u ngrit “Qatar Airways”, tha ai.
Associated Press shkruan se sot, mijëra kilometra larg atdheut të tij, fotoreporteri 35-vjeçar dhe ish-punonjës i federatës afgane të futbollit, lëngon në Shqipërinë e ngrohtë dhe me diell. Çdo ditë që kalon, ankthi i tij rritet për vonesën e vizës së premtuar të SHBA-së, duke hedhur një hije mbi ëndrrat e tij për një fillim të ri në Amerikë.
Për qindra të tjerë si ai, është një slitë emocionale. Disa përpiqen të gjejnë punë dhe të jetojnë me një dukje normaliteti, por shqetësimi dhe frika për familjet në shtëpi përshkon ditët e tyre, edhe në pritjen e Shqipërisë. Ata janë me shpresë, pavarësisht nga burokracia e zgjatur, dhe shohin një jetë të re. Në Shëngjin, një qytet në bregdetin e Adriatikut rreth 70 kilometra në veriperëndim të kryeqytetit shqiptar të Tiranës, ku qindra afganë iu dhanë strehim të përkohshëm, Mashoof shpesh shkon për shëtitje të gjata buzë detit. Ai ka gjetur punë në një qendër tregtare, një orë me autobus.
Shëtitjet largojnë sulmet e panikut që ai është harruar, ose “frika e çmendur” për familjen e tij në provincën perëndimore të Heratit.
“Unë u shpëtova, … dhe tani do të filloj jetën time të re në Amerikë. Por kur?”, tha ai.
Talebanët morën pushtetin në Afganistan në gusht të vitit 2021, ndërsa trupat e SHBA-së dhe NATO-s ishin në javët e fundit të tërheqjes së tyre nga vendi pas dy dekadash lufte dhe ndërsa qeveria dhe ushtria afgane e mbështetur nga SHBA-ja u shkatërrua.
Pavarësisht premtimeve fillestare për një rregull më të moderuar, ata shpejt filluan të zbatojnë kufizime për gratë dhe vajzat, duke i ndaluar ato nga hapësirat publike dhe shumica e vendeve të punës, dhe duke ndaluar arsimimin për vajzat përtej klasës së gjashtë.
Masat u kthyen në sundimin e mëparshëm taleban të Afganistanit në fund të viteve 1990, kur ata imponuan gjithashtu interpretimin e tyre të rreptë të ligjit islamik, ose Sheriatit. Dekretet e ashpra nxitën një protestë ndërkombëtare kundër talebanëve tashmë të izoluar, administrata e të cilëve nuk është njohur zyrtarisht nga Kombet e Bashkuara apo komuniteti ndërkombëtar.
Ndërsa talebanët ndoqën një rrugë gjithnjë e më të ashpër, pasoi një rënie e rëndë ekonomike, pavarësisht përpjekjeve të agjencive të ndihmës për të ndihmuar një pjesë të madhe të kombit të varfër. Në ditët e tërheqjes kaotike, Uashingtoni kishte vendosur të pranonte të gjithë ata që kishin punuar për qeverinë amerikane dhe trupat amerikane ose për organizatat mediatike me bazë në SHBA dhe grupet joqeveritare në Afganistan. Por me kalimin e kohës, procesi i ndërlikuar i vizave për afganët që tregojnë se janë në rrezik persekutimi u zgjat.
Më shumë se 3200 afganë kanë qëndruar në resortet turistike të Shqipërisë përgjatë detit Adriatik. Një anëtare e NATO-s, Shqipëria pranoi fillimisht të strehonte afganët e arratisur për një vit përpara se të zhvendoseshin për zgjidhjen përfundimtare në Shtetet e Bashkuara, më pas u zotua t’i mbante ata për më gjatë nëse vizat e tyre vonoheshin.
Janë rreth 76,000 afganë tashmë në SHBA, ku përpjekjet e Kongresit që synojnë të zgjidhin përgjithmonë statusin e tyre të imigracionit gjithashtu kanë ngecur. Një zyrtar i lartë i qeverisë shqiptare tha për Associated Press se autoritetet në Tiranë nuk do të ishin kundër mbajtjes më afatgjatë të afganëve në vendin ballkanik, nëse ata mund të gjejnë punë. Zyrtari nuk dha detaje dhe foli në kushte anonimiteti për të diskutuar këtë temë.
Vitin e kaluar, një grup i vogël afganësh në Shëngjin organizuan një protestë, duke i bërë thirrje Uashingtonit të përshpejtojë procesin e transferimit të tyre. Disa gra dhe fëmijë mbanin postera ku shkruhej: “Jemi të harruar”.
“Nuk kam zemër të protestoj për shkak të vonesës,” tha Mashoof. “Nuk kam asgjë që mund të bëj.”
Fazil Mohammad Shahab, një zyrtar i lartë i federatës së futbollit në Afganistan, erdhi në Shqipëri në nëntor 2021. Ndryshe nga shumë prej mijëra turistëve që vizitojnë Shëngjinin dhe vendpushimet e tjera shqiptare, ai nuk e sheh bregdetin e pacenuar si një parajsë të paprishur.
“Për mua, është një vend pritjeje,” tha ai.
Në një ditë me diell në fillim të këtij muaji në Shëngjin, gratë afgane që mbanin shalle u grumbulluan në grupe të vogla ndërsa fëmijët e tyre luanin në bar. Çiftet afgane ecnin përgjatë plazhit ose u ulën në një kafene aty pranë. Farishta Oustova, një reportere e lajmeve televizive dhe një ish-lojtare e ekipit kombëtar të volejbollit të Afganistanit, mbërriti në Shqipëri në shtator 2021. Brenda dy muajsh ajo gjeti punë, fillimisht në një hotel, më pas në një fabrikë këpucësh dhe më në fund në një qendër kujdesi për fëmijët.
“Më duhet të ndiej se mund të kem një jetë normale,” tha 23-vjeçarja, pavarësisht shqetësimeve për familjen e saj në Herat.
Një prezantues dhe humorist i njohur televiziv, 30-vjeçari Qasim Taban rifilloi të prodhojë video në YouTube nga Shëngjini. Ai thotë se gjen forcë në humor dhe shpreson se miqtë dhe fansat në shtëpi mund t’i shohin videot.
“Ne, këtu në Shqipëri dhe gjithashtu afganët e kthyer në Afganistan duhet të qeshim,” tha ai.
Discussion about this post