Irfan Hysenbelliu paraqitet si një paradoks në peizazhin mediatik shqiptar: nga njëra anë ai i përçmon dhe keqtrajton gazetarët e vet – madje thuhet se i ka quajtur ata “miza”, duke i konsideruar krejt të parëndësishëm kur vendos t’i largojë nga puna. Nga ana tjetër, po ky pronar mediash i përdor gazetarët dhe platformat e tij si armë në luftën personale që ka me qeverinë, veçanërisht me kryeministrin Edi Rama. Kjo luftë paraqitet prej tij si betejë për “lirinë e medias”, por në thelb duket se lidhet me interesa krejt tokësore: Hysenbelliu është në konflikt me shtetin si qiraxhi i një godine publike, për të cilën nuk ka paguar detyrimet, dhe që tani shteti po kërkon ta rimarrë mbrapsht.
Ky kontrast – mes mënyrës se si sillet me gazetarët dhe pretendimit se po mbron lirinë e tyre – ngre pikëpyetje serioze mbi moralin dhe besueshmërinë e kauzës së shpallur nga vetë Hysenbelliut.
Në muajt e fundit ka dalë në dritë gjendja e mjerueshme e dhjetëra punonjësve në perandorinë mediatike dhe të biznesit të Irfan Hysenbelliut. Gazetarë, ekonomistë, pedagogë, shoferë e punonjës të tjerë nuk kanë marrë pagat prej muajsh, që prej shkurtit 2025. Ndërkohë, vetë pronari shfaqej në rrjetet sociale duke shijuar pushime luksoze me familjen në Baku të Azerbajxhanit, larg shqetësimit të përditshëm financiar me të cilin përballeshin punonjësit e tij. Mospagesa e rrogave për periudha të gjata është kthyer në normë në kompanitë e Hysenbelliut, shoqëruar me skema të paligjshme shmangieje detyrimesh: gazetarët dhe stafi paguhen me dy bordero – një pjesë formalisht dhe pjesa tjetër “nën dorë” – çka bëhet për të shmangur tatimet dhe për të ulur kontributet e sigurimeve shoqërore. Kjo do të thotë se, prej mbi dy vitesh, sigurimet shoqërore të punonjësve nuk janë derdhur fare, duke iu mohuar atyre të drejta bazike si kredia bankare, e drejta e pensionit apo edhe regjistrimi i fëmijëve në çerdhe e kopshte (pasi zyrtarisht rezultojnë me paga minimale ose të papaguara). Për këtë shkelje masive nuk ka pasur reagim as nga autoritetet tatimore – përveç një gjobe simbolike – dhe as nga institucionet e tjera shtetërore: në mënyrë të heshtur, shteti i ka lejuar Hysenbelliut “lirinë” për të bërë ç’të dojë me punonjësit e vet, në një simbiozë oligarkie dhe pushteti ku njëri sy i shtetit mbyllet e tjetri shikon anash.
Pasojat për gazetarët kanë qenë shkatërruese në planin profesional dhe personal. “Gazetari pa rrogë është skllav i bindur”, shprehet një punonjës i grupit Hysenbelliu, duke ilustruar se si mungesa e pagesës i kthen gazetarët në të nënshtruar ndaj pronarit. Në redaksitë e televizioneve News24 e Fax News, gazetarët dhe sidomos praktikantët e rinj raportojnë se shpesh kanë punuar muaj të tërë pa pagesë, për t’u zëvendësuar më pas nga të tjerë me të njëjtin fat. Ndërkohë pronari shëtit me makina luksoze Range Rover, kurse gazetarët detyrohen të marrin borxh për nevojat bazë. Situata është po aq dramatike edhe jashtë mediave: pedagogët e universitetit privat “Luarasi” në pronësi të Hysenbelliut po ashtu nuk kanë marrë rrogat dhe ndihen të braktisur; në fabrikën e birrës “Tirana”, pjesë e po të njëjtit grup, pasqyrohet krizë e ngjashme financiare. I biri i Irfanit, ndërkaq, ekspozon në rrjetet sociale një jetë ekstravagante, pa asnjë ndjeshmëri për krizën që ka pllakosur kompanitë e familjes.
Kjo tablo e trishtë nxjerr në pah filozofinë e vërtetë të Hysenbelliut si pronar mediash: për të, gazetarët nuk janë profesionistë me dinjitet dhe të drejta, por “mjete pune” në funksion të interesave të tij. Ai u mohon atyre pagën dhe sigurimet, u kërkon të heshtin për padrejtësitë brenda kompanisë, ndërkohë që i përdor për të zbuluar e denoncuar padrejtësitë te të tjerët. Shembulli i Hysenbelliut është kulmi i një modeli të deformuar pronësie mediatike në Shqipëri, ku gazetarët shkelmohen hapur dhe e drejta e tyre e fjalës ngatërrohet me “lirinë për t’i shtypur” ata. Për vite me radhë, dhjetëra gazetarë kanë përjetuar në kurriz tekat dhe presionet e pronarit: shumë prej tyre janë pushuar nga puna papritur sapo kanë ngritur zërin për pagat e prapambetura a sigurimet e pahedhura.
“Muskujt” e Hysenbelliut si padron janë ndier fort në redaksi, dhe deri dje kjo padrejtësi është pranuar në heshtje – një heshtje e gjatë, e thellë, e turpshme. Vetëm raste të rralla individësh kurajozë kanë guxuar të sfidojnë këtë realitet; ata që e bënë, e paguan shtrenjtë: u ndalua hyrja në vendin e punës edhe pse kishin dekada aty, iu shkarravit në librezë “braktisje detyre” kur në fakt ishte pronari që kishte braktisur detyrimet ndaj tyre. “Faji” i tyre? Të kërkonin pagën e tyre dhe pagesën e sigurimeve – një “krim” i pafalshëm në perandorinë e Fanes (nofkë popullore e Irfanit). Ky realitet vazhdoi pa u trazuar deri kur vetë Irfani u vu në shënjestër të shtetit. Vetëm tani po përjetojmë një zgjim të vonë, ku shumë prej atyre gazetarëve të nënshtruar dikur kanë dalë “në skenë” duke kërkuar të drejtat e tyre. Për ironi, revolta e tyre kolektive sot ngjan me një teatër absurd: në aktin e parë oligarku shtyp gazetarët, në aktin e dytë shteti godet oligarkun, dhe në aktin final të gjithë bëhen tok duke recituar monologun e rremë të “lirisë së shtypit”.
Lufta me shtetin: “Liria e medias” si strehë për qiraxhiun e keq
Prej disa ditësh, Irfan Hysenbelliu dhe media të caktuara po përpiqen ta portretizojnë ndërhyrjen e Policisë së Shtetit në ambientet e News24 si një sulm të paprecedentë ndaj fjalës së lirë. Më 9 gusht, forcat policore rrethuan godinën ku operonin prej vitesh televizioni News24 dhe mediat e tjera të grupit Hysenbelliu, duke ndaluar hyrjen e punonjësve dhe duke fikur sinjalin televiziv. Pamjet dramatike të gazetarëve të nxjerrë jashtë studiove ndezën reagime të shumta, dhe vetë Hysenbelliu u shfaq si “viktimë” e një shteti të ashpër që gjoja po mbyll median kritike. Ai thirri menjëherë në kauzën e vet opozitarë politikë dhe përfaqësues të disa shoqatave mediatike, duke bërtitur se po cënohet liria e medias në Shqipëri.
Por sa qëndrojnë këto akuza? Faktet tregojnë një histori krejt tjetër. Para së gjithash, News24 (dhe disa prej mediave motra) operonin në një pronë publike në zonën e Shkozës prej gati 20 vitesh, me statusin e qiramarrësit. Kjo godinë – pjesë e ish-Uzinës së Autotraktorëve – ishte dhënë me qira vite më parë nën kushte tepër favorizuese për biznesmenin Hysenbelliu, falë lidhjeve të tij politike. Kujtojmë këtu se nuk është rasti i vetëm ku Irfan Hysenbelliu ka përfituar prona publike nën kontrata qesharake: një shembull i mirënjohur është godina e konviktit të Gjuhëve të Huaja në qendër të Tiranës, pranë Ambasadës Amerikane. Këtë pronë publike, që mund t’i shërbente Universitetit të Tiranës apo institucioneve shtetërore, Hysenbelliu arriti ta marrë për vete për ta kthyer në universitet privat. Fillimisht, në kohën kur Bashkinë e Tiranës e drejtonte Lulzim Basha, godina iu dha me kontratë qiraje Hysenbelliut me kushte lehtësuese.
Më pas, kontrata u pezullua nga qeveria e atëhershme, madje godina iu kalua Qendrës së Studimeve Albanologjike. Por një ditë të bukur bashkia e mori sërish godinën dhe ia dha me qira Irfanit, pavarësisht se atë e kërkonin Universiteti dhe studentët. Nëpërmjet një kontrate skandaloze, prona publike e shqiptarëve iu dha oligarkut mediatik për interesat e tij private. Ky është vetëm një rast ilustrues i klientelizmit shtetëror në favor të Hysenbelliut, i cili falë pushtetit të mediave të veta ka arritur të sigurojë trajtim preferencial nga autoritetet ndër vite.
Në rastin e godinës së News24 në Shkozë, situata kontraktuale ishte e qartë: kontrata e qirasë kishte përfunduar. Që prej vitit 2022, institucionet shtetërore i kanë kërkuar zyrtarisht grupit Hysenbelliu të lironte ambjentet publike, pasi qiraja nuk do t’i zgjatej. Arsyet zyrtare ishin se shteti ka plane ta përdorë pronën për interes publik (është përmendur ngritja e një fabrike ushtarake aty), por edhe fakti se vetë Hysenbelliu nuk kishte plotësuar detyrimet financiare ndaj shtetit. Si “qiraxhi i keq”, ai kishte vite pa paguar në mënyrë të rregullt qiranë e godinës dhe, sikurse rezulton, as tatimet për bizneset që operonin aty. Në vend që të zbrazte godinën me nder dhe të respektonte ligjin, pronari i News24 zgjodhi rrugën e konfrontimit: ai e zhvatoi pronën publike deri në fund, duke mos pranuar ta lirojë edhe pas mbarimit të afatit dhe duke u përfshirë në manovra të stërgjatura gjyqësore për të shtyrë daljen. Hysenbelliu madje kërkoi në gjykatë një masë pezullimi (pra të ndalonte përkohësisht largimin), por humbi në të gjitha shkallët e gjyqësorit – të gjitha vendimet e gjykatave konfirmuan se ai e ka humbur të drejtën e përdorimit dhe administrimit të asaj pasurie. Me ligj, prona shtetërore duhet t’i kthehet shtetit, dhe çdo zvarritje përbën shkelje.
Kështu, në gusht 2025 autoritetet vendosën të zbatojnë ligjin: policia zbarkoi për të ekzekutuar vendimin gjyqësor, duke liruar mjediset dhe duke i kaluar në administrim të shtetit. Pasojat anësore – ndërprerja e sinjalit televiziv të News24 – erdhën si rrjedhojë direkte e këtij veprimi ligjor (pajisjet e transmetimit ndodheshin në atë godinë). Në fakt, as qeveria e as kryeministri nuk “ulën çelësin” e News24 vetë, ashtu siç pretendon Hysenbelliu, por ndërhyrja ndodhi sepse grupi i tij nuk kishte më të drejtë ligjore të qëndronte në atë pronë. Shteti bëri detyrën minimale: mori mbrapsht pronën e vet pas 20 vitesh abuzimi dhe, nëse nuk do ta bënte këtë, vetë zyrtarët do të shkelnin ligjin dhe do të mbanin përgjegjësi penale.
Këto fakte nxjerrin në pah se rasti në fjalë nuk është aspak një çështje censure apo sulmi ndaj përmbajtjes editoriale, por një konflikt pronësie dhe zbatimi ligji. Vetë Avokatura e Shtetit ka deklaruar zyrtarisht se mediat e Irfan Hysenbelliut kanë qëndruar në godina në kundërshtim me ligjin dhe se vendimi gjyqësor duhej zbatuar. Natyrisht, askush nuk gëzohet kur sheh një televizion të fikur forcërisht – pamja e ekranit blu të News24 krijon një ndjesi shqetësuese – dhe është e kuptueshme që ndërhyrja policore në një media, pa një njoftim publik paraprak, krijon një precedent delikat.
Liria e medias është një vlerë e pacenueshme në demokraci, dhe çdo veprim i shtetit ndaj një organi mediatik duhet përcjellë me transparencë maksimale për të shmangur dyshimet. Por në këtë rast, ankesat e Irfan Hysenbelliut për “shtypjen e fjalës së lirë” janë tejet hipokrite, po të kemi parasysh historikun e sjelljes së tij. Ai po mundohet të fshehë pas parullës së lirisë së medias shkeljet e tij si qiraxhi dhe si biznesmen, madje edhe një hakmarrje personale mes tij dhe kryeministrit.
Duhet thënë se prishja e “pazareve” mes Hysenbelliut dhe pushtetit ka kohë që ka nisur të bëhet evidente. Marrëdhëniet mes tij dhe Edi Ramës dikur kanë qenë miqësore e plot mirëkuptime – aq sa mediat e Hysenbelliut, pas ardhjes në pushtet të Ramës, u kthyen nga mbështetëse të Berishës në mbrojtëse të flakta të qeverisë së re. Për një kohë të gjatë, News24, BalkanWeb, Panorama etj. nuk bënë opozitë të vërtetë, përkundrazi u rreshtuan krah Ramës dhe sulmonin kundërshtarët e tij. Vetë kryeministri Rama, i ftuar tek Ylli Rakipi vite më parë, e kishte pranuar hapur afrimitetin me Hysenbelliun – madje kur u pyet nga gazetari nëse e konsideronte Irfanin “kazan” (siç i quante Rama mediat e pabindura), ai u përgjigj: “Faji i vetëm i atyre pronarëve është se mbajnë në punë gazetarë si ju”, duke bërë të qartë se nuk e shihte Hysenbelliun si armik. Shërbimet mediatike të oligarkut nuk mbetën pa shpërblim: në korridoret e biznesit flitej se kompanitë e Hysenbelliut ishin zhytur në borxhe bankare dhe rrezikonin falimentin në fillim të viteve 2010.
Me ndërhyrjen e qeverisë, disa banka i rizhvendosën afatet dhe kushtet e kredive miliona euroshe që ai kishte marrë, duke i dhënë frymëmarrje financiare. Po ashtu, në vitin 2019, qeveria i akordoi një leje ndërtimi bujare për ngritjen e një resorti luksoz në plazhin e Golemit (“Prestige Resort”), duke i lejuar shkeljen e disa rregullave urbanistike për lartësinë dhe distancën nga bregu. Madje në atë resort u realizua ajo fotografia famëkeqe e drekës Rama–Irfan, një “orgji” me verë e ushqim, që u publikua qindra herë më vonë si provë e lidhjes së ngushtë mes kryeministrit dhe botuesit. Gjatë asaj periudhe “dashurie”, kryeministrit me sa duket nuk i bënin përshtypje as evazionet fiskale, as zaptimet e pronave publike nga miku i tij mediatik – për sa kohë mediat e Irfanit i shërbenin pushtetit, detajet e paligjshme dukeshin të parëndësishme.
Por miqësia mes Ramës dhe Hysenbelliut u kris vitet e fundit. Njerëz pranë tyre hamendësojnë se shkak u bënë interesat e prishura – ndoshta fakti që mediat e “Focus Group” (grupit mediatik të Irfanit) nisën të mbështesin pa leje disa eksponentë brenda maxhorancës në luftë me rivalët e tyre, gjë që zemëroi Ramën. Për më tepër, Hysenbelliu filloi të sulmonte disa ministra të kabinetit Rama, si p.sh. Belinda Ballukun, ndoshta për t’i bërë presion për ndonjë tender apo favor biznesi. Kjo duket se e derdhi gotën e durimit të kryeministrit, i cili zgjodhi t’i përgjigjej me “gjuhën” që Irfani kupton: në vend që ta ftonte në bisedime, i çoi fadromat – fillimisht te Prestige Resort në dhjetor 2022 (ku Inspektorati i Mbrojtjes së Territorit i prishi një pjesë të resortit për shkelje në vijën bregdetare), e së fundmi te godina e News24. Mesazhi i Ramës ishte i qartë jo vetëm për Hysenbelliun, por edhe për oligarkë të tjerë medialë: se tolerimi ka një kufi dhe se askush nuk është mbi ligjin. Natyrisht, Hysenbelliu e lexon këtë si “hakmarrje politike”, dhe ndoshta me të drejtë – në kuptimin që po trajtohet ndryshe nga pronarë të tjerë mediash që mund të kenë gjithashtu borxhe apo kontrata me shtetin.
Por trajtimi ndryshe vjen pikërisht sepse deri dje ai gëzonte privilegje ndryshe. Të vetmin ngushëllim moral Hysenbelliu e ka në faktin se në këtë histori nuk ka të pafajshëm absolutë: shteti ka përgjegjësinë e vet që e la të zgjaste abuzimin kaq gjatë dhe u kujtua të veprojë vetëm kur iu prish interesi; po ashtu, gazetarët (siç u përmend më sipër) kanë fajin e heshtjes shumëvjeçare ndaj shkeljeve të pronarit. Megjithatë, kjo nuk e amniston kurrsesi vetë Irfanin, i cili po përpiqet ta paraqesë veten si martir të lirisë së shtypit.
Liria e shtypit dhe “skllevërit” e shtypur
Tronditëse është që thirrja për “liri mediash” po bëhet nga një njeri që vetë ka shkelur sistematikisht lirinë dhe dinjitetin e gazetarëve të vet. Gjatë gjithë periudhës kur përfitonte nga kontratat shtetërore dhe favorët e qeverisë, Irfan Hysenbelliu nuk u shqetësua aspak për lirinë e shtypit – përkundrazi, e kufizoi atë brenda shtëpisë së vet mediatike. Kjo e bën sot të pabesueshme kauzën që mundohet të ngrejë. Shoqata apo grupime gazetarësh që reagojnë vetëm tani, duke denoncuar me të shpejtë “cënimin e fjalës së lirë” nga shteti, fatkeqësisht kanë heshtur kur liria e fjalës shtypej brenda mureve të redaksive.
Është fakt:
• Sulm ndaj lirisë së medias është kur pronari i saj bën pushime luksoze në Maldive dhe lë gazetarët 4 muaj pa rroga.
• Sulm ndaj lirisë së medias është kur pronari flet për moral e ligj në publik, ndërsa u paguan gazetarëve të vet një pjesë të rrogës “nën dorë” për të mos paguar taksa, duke u zhvlerësuar atyre kontributet shoqërore.
• Sulm ndaj lirisë së medias është kur media përdoret si instrument shantazhi ndaj zyrtarëve – ora e lajmeve kthehet në “kobure” që i vihet në kokë kujtdo në pushtet që guxon t’i kujtojë pronarit detyrimet ligjore.
Të gjitha këto Hysenbelliu i ka bërë vetë në biznesin e tij mediatik. Madje, vitet e fundit, ai e ka shndërruar median në një mjet presioni për t’i shpëtuar borxheve dhe detyrimeve financiare. Në korridoret e institucioneve ekonomike dihet mirë që Hysenbelliu ka detyrime të papaguara kolosale ndaj shtetit: që në vitin 2022 raportoheshin rreth 2 miliardë lekë (afro 16 milionë euro) taksa të papaguara nga bizneset e tij. Po atë vit, Drejtoria e Doganave e kapi njërën prej kompanive të Irfanit – Birrën “Korça” – në evazion fiskal dhe i vuri një gjobë prej 260 mijë eurosh për shmangie akcize. Si reagoi Irfani? Në vend të shlyente detyrimet, ai aktivizoi menjëherë kazanin mediatik kundër zyrtarëve që i kërkonin llogari. Fillimisht, nëpërmjet gazetave dhe portaleve të veta, ai sulmoi drejtorin e Tatimeve, Ceno Klosi, me shkrime denigruese ditë pas dite. Më pas, fokusi u zhvendos tek kreu i Doganave, Genti Gazheli, të cilin Hysenbelliu e bombardoi me akuza publike, duke e paraqitur si të korruptuar dhe të lidhur me kontrabandistë. Fabrikimi i “skandaleve” në media ishte në funksion të vetëm një qëllimi: të trembte zyrtarët shtetërorë e t’i detyronte të tërhiqeshin nga gjobat dhe detyrimet e tij tatimore.
Në fakt, Doganat reaguan duke publikuar dokumente zyrtare që hidhnin poshtë akuzat e mediave të Hysenbelliut, duke e nxjerrë zbuluar lojën e tij. Kjo e tërboi edhe më shumë bosin mediatik, i cili e humbi kontrollin dhe zbriti deri në sulme personale – gazetat e tij arritën të përfshijnë edhe familjen e drejtorit të Doganave në fushatën e shantazhit. Drejtori Gazheli, nga ana e vet, e quajti hapur Irfanin “një shantazhues ordiner” dhe sfidoi të paraqiste prova për akuzat, gjë që pronari i News24 s’mundi ta bëjë.
Kjo histori e freskët tregon qartë se për Irfan Hysenbelliun, “parimet” e lirisë së shtypit zbatohen vetëm kur i shërbejnë interesit personal. Sa kohë që media i duhej për të siguruar favore e pasuri, ai qe i gatshëm t’i shërbente pushtetit dhe ta braktiste misionin e fjalës së lirë. Kur raportet me pushtetin u përkeqësuan dhe shteti i kërkoi llogari për pasurinë publike të abuzuar dhe detyrimet e papaguara, Hysenbelliu nxori nga xhepi flamurin e “fjalës së lirë”. Por ky flamur, i ngritur nga duart e tij, fatkeqësisht është i njollosur rëndë. Është i njollosur me djersën e gazetarëve të shtypur e të papaguar, me shkeljen e së drejtës së informimit të publikut përmes lajmeve të shtrembëruara nga interesat vetjake, me kompromiset editoriale të bëra pas dyerve të pushtetit.
Mesazhi që duhet nxjerrë
Rasti Hysenbelliu vs. shteti mund të shihet si një skemë e vogël e të gjithë asaj që nuk shkon në median shqiptare. Kemi një oligark mediatik pa skrupuj, që kërkon të paprekshmërinë ligjore në emër të një lirie që ai vetë e ka shtypur. Kemi një shtet që ka mbyllur sytë për vite ndaj shkeljeve së tij dhe ka reaguar vetëm kur konflikti doli nga kontrolli. Në mes, kemi gazetarë dhe staf mediatik të keqtrajtuar, të cilët tani rrezikojnë të humbasin jo vetëm vendet e punës por edhe pagat e prapambetura e sigurimet shoqërore të munguara nga punëdhënësi i tyre i papërgjegjshëm. 230 punonjësit e grupeve të Hysenbelliut gjenden sot në një pozitë dramatike, sepse pronari i tyre zgjodhi të bënte betejë për pasurinë e vet, pa u kujdesur për ta.
Nga kjo histori, mësimet janë të shumta: së pari, liria e shtypit nuk mund të mbrohet nga ata që e përçmojnë atë. Kur një botues i quan gazetarët e vet “miza” dhe i trajton si skllevër, ai e ka humbur të drejtën morale të flasë në emër të lirisë së medias. Së dyti, institucionet shtetërore duhet të veprojnë gjithmonë me standarde të njëjta ligjore ndaj kujtdo – nëse do ta kishin zbatuar ligjin herët ndaj abuzimeve të Hysenbelliut (p.sh. për mospagim taksash, sigurimesh, apo për kontratat e dyshimta të pronave publike), nuk do të kishim arritur në një pikë kaq konfliktuale që dëmton imazhin e vendit. Së treti, vetë gazetarët dhe shoqatat e tyre duhet të reflektojnë për rolin e tyre: a duhet të presim që një oligark të bjerë nga vakti me pushtetin, që të kujtohemi për të drejtat e shkelura të gazetarëve? Solidariteti dhe reagimi duhet të ishin shfaqur që kur gazetarët liheshin pa paga e kontrata, jo vetëm kur pronarit të madh po i prishin rehatinë.
Në një demokraci, media e lirë është gur themeli. Por media nuk është e lirë kur gazetarët janë të shtypur ekonomikisht. Rasti në fjalë është një thirrje alarmi për të pastruar shtëpinë tonë mediatike nga hipokrizia. Liria e shtypit nuk mund të jetë strehë për të fuqishmit e pandëshkueshëm, por duhet të jetë mburoja e atyre që kërkojnë të vërtetën dhe e atyre që punojnë çdo ditë për ta sjellë atë te publiku, pa frikë për bukën e gojës. Në fund të ditës, as shteti dhe as oligarkët nuk janë mbi ligjin dhe interesin publik.
Rasti “Hysenbelliu” duhet të shërbejë si shembull për të mos u ndjekur: një kombinim toksik i pushtetit mediatik, lidhjeve politike dhe abuzimit me punën e gazetarëve. Vetëm duke vendosur rregulla të barabarta loje, transparencë dhe respekt për gazetarët, mund të shpresojmë që liria e medias në Shqipëri të mos jetë më një “teatër absurd ku ngatërrohet liria për të folur me lirinë për të shtypur”, por një realitet ku të gjithë – gazetarë, pronarë dhe politikanë – i nënshtrohen ligjit dhe etikës.
Discussion about this post