Nga Lutfi Dervishi
Ka një garë të ethshme brenda shumicës qeverisëse se kush do ta lavdërojë më shumë reformën në drejtësi. Edhe kur kapen, siç thonë në Kosovë “me pelë në dorë”, perla e radhës është: “ta lemë drejtësinë të bëj punën e vet”. Edhe kur afera bën muuu- përgjigja është principiale: çdo njeri është i pafajshëm deri sa gjykata ta shpallë të fajshëm”.
Kulmi i ironisë është mburrja që “drejtësia po godet njerëz në pushtet”. Dhe çfarë njerëzish?! Aq shumë po lavdërohet në këtë drejtim “reforma në drejtësi”, sa duket se ministrat, sekretarët e përgjithshëm të ministrive, drejtorë e inspektorë të të gjitha rangjeve, kryebashkiak dhe nëpunës të çdo kategorie kanë marrë urdhër që të angazhohen me pasion se kush kryen aktin korruptiv më spektakolar, në mënyrë që drejtësia e re të nisë goditjen nga pushteti.
Në këtë pikë nuk është se nuk ka rezultate. Prej një dekade Shqipëria qëndron në vendnumëro ose bën hapa pas në renditjen antikorrupsion të Transparency International.
Por ky plan, që arrestimet e niveleve të larta i shet si sukses, ka një problem proporcionaliteti. Nëse aferat dhe skandalet nuk mungojnë në asnjë nivel, nëse korrupsioni është edhe kapilar edhe elitar, nëse ligjet me porosi janë dëshmi e kapjes së shtetit, në anën tjetër (të drejtësisë) kemi një problem të madh. Mungesë kapacitetesh.
Nëse çdo javë vendin e buletineve të inspektimeve të lavdishme të kantiereve, ku punohet ditë dhe natë, e zë skandali i radhës duhet kujtuar që Shqipëria ka një numër të kufizuar prokurorësh, gjyqtarësh dhe … burgjesh. Nuk ka vend për të gjithë.
Në përpjekjet për të përsosur dhe thelluar artin e skandalit, janë harruar disa gjëra thelbësore të drejtësisë.
A nuk do të ishte një zgjidhje logjike që qeveritarët të përfshiheshin më pak në praktika korruptive dhe në vend të aferave të përqendrohen te nevojat e votuesve? Edhe lehtësohet drejtësia edhe “shërbëtorët” në pushtet i shërbejnë “padronëve” të tyre.
Discussion about this post