Nga Gijotina
Shqipëria është një vend ku futbolli nuk jetohet vetëm në tribuna — ai është pasion, arratisje, identitet. Por gjithnjë e më shumë, stadiumet po shndërrohen në skenografi për shfaqjen e përditshme të politikanëve, që zbresin aty jo për sportin, por për spektaklin.
Nuk është më vetëm Kombëtarja ajo që i tund si flamur këta “tifozë me kollare”. Tashmë, të njëjtat fytyra i shohim edhe në stadiumet e kampionatit shqiptar, në ndeshje derbi, në sfida të rëndësishme rajonale, e sidomos… kur afrohen zgjedhjet. Nuk është rastësi që në këtë sezon elektoral, numri i politikanëve në stadiume është rritur më shumë se numri i investimeve në sport në 10 vitet e fundit.
Dhe çfarë ndodh kur luan Kombëtarja? Tifozët e vërtetë shtyhen për bileta, ndërsa pushtetarët ulen në vendet më të mira, të rezervuara jo për pasionin, por për pushtetin. Madje shpesh, politikanët shfaqen si “VIP” në stadiume, pa paguar, pa pritur në radhë, duke zënë vendin e dikujt që ndoshta ka qarë për të parë një ndeshje të ëndërruar. Një arrogancë e shëmtuar, që vetëm sa thellon ndarjen midis popullit që e do futbollin dhe politikës që e përdor atë.
Sepse nuk janë aty nga pasioni. Janë aty për të kapur pak shkëlqim, për të përfituar nga ndonjë fitore që nuk u përket. Sa herë Kombëtarja fiton, shfaqen menjëherë: me poza të studiuara, me statuse patriotike, me syze të errëta dhe shallin kuqezi në qafë. Asnjë prej tyre nuk është aty kur futbolli ka nevojë për ndihmë. Por kur vjen suksesi, të gjithë nxitojnë të bëhen pjesë e lavdisë — si të kishin kontribuar vetë.
E vërteta është se këta nuk janë tifozë — janë parazitë të momentit të mirë. Ata që shfaqen kur Kombëtarja kualifikohet, kur ndonjë klub fiton trofe, kur ndonjë gol shënohet në sekondat e fundit. Të njëjtët që më pas zhduken, ndërsa fëmijët kanë nevojë të stërviten, klubet luftojnë për të mbijetuar dhe futbollistët enden pas pagave të prapambetura.
Ndërkohë që FSHF ka vazhduar të investojë në stadiume, në akademi, në infrastrukturë dhe në sistem, qeveria shqiptare ka zgjedhur të mos japë asnjë kontribut konkret. Zero fonde për sportin bazë, asnjë strategji kombëtare për zhvillimin e talenteve, asnjë projekt afatgjatë për të futur futbollin në shkolla e komunitete. Edhe kampionati, që mbahet në këmbë nga pasioni i klubeve dhe mbështetja federative, përdoret si sfond për show politik në prag zgjedhjesh.
Të bësh tifo për një klub shqiptar sot nuk është vetëm pasion — është rezistencë ndaj një sistemi që e përdor sportin vetëm për foto dhe propagandë. Ndaj kur shohim ministra, kryetarë bashkish apo zyrtarë lokalë që mbushin stadiumet në finale apo derbi, nuk ndjejmë krenari — ndjejmë neveri. Ata nuk janë aty për futbollin. Janë aty për veten. Për të kapur ndonjë votë me ndonjë përqafim fals, me ndonjë buzëqeshje për kamerën, me ndonjë grusht lart sa për Instagram.
Futbolli shqiptar nuk ka nevojë për showmen politikë. Ka nevojë për investim serioz, për mbështetje reale, për politika publike që i japin jetë sportit. Nëse nuk jepni dot asgjë për futbollin, atëherë të paktën mos e përdorni për të marrë lavdinë që nuk e fituat ju.
Futbolli është i popullit. Jo i fushatave. Jo i politikës që kujtohet për të vetëm kur Kombëtarja fiton.
Suksesi i kuqezinjve është i lojtarëve, i trajnerëve, i tifozëve — jo i atyre që zbresin në stadium vetëm për të dalë mirë në fotografi.
Discussion about this post