Me taktika të reja, më pak represive, vende si Serbia po përdorin mjete shumë efektive për të manipuluar opinionin publik.
Kështu shkruan e përditshmja amerikane New York Times, duke shtuar se kur COVID-19 mbërriti në Evropën Lindore në pranverën e vitit 2020, një gazetare serbe zbuloi një mungesë të madhe të maskave dhe pajisjeve të tjera mbrojtëse. Ajo u arrestua duke u akuzuar për nxitje të panikut.
Gazetarja Ana Laliq u lirua shpejt dhe madje mori një falje publike nga qeveria në atë që dukej si një fitore e vogël kundër represionit të presidentit autoritar të Serbisë, Aleksandar Vuçiq.
Megjithatë për javë të tëra, Laliq është trajtuar si tradhtare nga shumica e medieve serbe, të cilat janë gjithnjë e më shumë nën kontrollin e Vuçiqit dhe aleatëve të tij, ndërsa Serbia përdor taktika të përdorura në Hungari dhe demokraci të tjera në rënie gjatë epokës së ish-komunistëve.
Shtypja e zërave kritikë e ndihmoi shumë Vuçiqin edhe tenisin Novak Gjokoviq, ku refuzimi i vizës nga Australia u paraqit si një fyerje e padurueshme për kombin serb. Pak media të pavarura në përgjithësi e mbështesin atë, por kanë një qasje më të ekuilibruar.
Sipas drejtorit ekzekutiv të grupit të pavarur të vëzhguesëve Birodi, Zoran Gavriloviq, televizioni është bërë aq i njëanshëm në mbështetjen e Vuçiqit sa Serbia është “bërë një eksperiment i madh sociologjik për të parë se sa larg dhe në çfarë mase media përcakton opinionin publik dhe zgjedhjet”.
Serbia dhe Hungaria – vende që kryesojnë atë që Instituti V-Dem, një grup kërkimor suedez, e përshkroi vitin e kaluar si një “valë botërore e autokratizimi” – në muajin prill do të mbajnë zgjedhjet e përgjithshme për të testuar nëse kontrolli i medias funksionon.
Një sondazh i fundit i Byrosë së Raportimit të Televizionit Serb tregoi se në periudhën tre mujore që nga shtatori 2021, Vuçiqit iu dhanë më shumë se 44 orë hapësirë, 87 për qind e të cilave janë pozitive, krahasuar me tre orë për partinë kryesore opozitare, prej të cilave 83 për qind ishte negative.
Pothuajse të gjitha raportimet negative të mediave për Vuçiqin u shfaqën në N1, një kanal i pavarur informativ që transmetoi artikujt e Ana Laliqit për CVOVID-19.
Megjithatë, një luftë e ashpër për pjesën e tregut po zhvillohet midis ofruesit kabllor SBB – i cili është “mikpritësi” i N1 dhe kompanisë shtetërore të telekomunikacionit Telekom Srbija.
Telekom Srbija së fundmi bëri një lëvizje që shumë e konsideruan një përpjekje të paligjshme për ta bërë SBB më pak tërheqëse për shikuesit, kur kërcënoi SBB me të drejtat për të transmetuar futbollin anglez, duke ofruar 700 për qind më shumë para.
Përkrahësit e qeverisë drejtojnë pesë kanale të mëdha televizive në Serbi, duke përfshirë shërbimin publik të dyshuar neutral RTS. Televizionet e vetme në Serbi që i japin hapësirë opozitës dhe i shmangen lavdërimit të Vuçiqit janë kanali informativ kabllor Solak N1 dhe TV Nova. Pa to, Serbia do të “rrëshqiste në epokat e errëta si Koreja e Veriut”.
Discussion about this post