Pse ndjeshmëria juaj është me të vërtetë një forcë

Është një shenjë që ju ende kujdeseni kur bota ka më shumë nevojë për të.

“Mos ji kaq i ndjeshëm” është një refren i zakonshëm që shumë prej nesh e kanë dëgjuar vazhdimisht në jetën tonë.

Gijotina.com sjell për ju nga Healthline, eksperienca lidhur me këtë tematikë.

Eksperiencat

Në rastin tim, e kam dëgjuar këtë mesazh duke i dërguar motrës sime më të madhe, jo mua.

Nuk mund të mohohet se ajo ishte (dhe është) një klithëse, dhe vendosa që herët se nuk do të ishte rasti për mua.

Në vend të kësaj, unë isha djali stoik i familjes, që nuk pranoja të qaja përpara djemve të lagjes.

Madje isha i vendosur kur një fije qifti më preu lëkurën e fytit dhe një linjë e përsosur e kuqe më flluska mbi qafën. I mbaja lotët derisa u futa brenda, i sigurt nga talljet e bashkëmoshatarëve të mi meshkuj.

Unë patjetër i ndjeva emocionet e mia, por nuk i shpreha ato. Të paktën jo me lot.

Si shumë djem, dhe djem “nderi” si unë, i përvetësova. Nëse nuk mund t’i përvetësoja plotësisht, i ktheja në zemërim.

Zemërimi ishte një emocion i pranueshëm për “biskotat e forta” si unë.

Me kalimin e moshës, u rrita nga djallëzia ime, por stoicizmi im mbeti. I barazova reagimet emocionale me mungesën e vetëdisiplinës dhe e pashë ftohtësinë emocionale si një shenjë të zotërimit të vetvetes.

Në atë kohë, nuk e kuptoja se reaktiviteti emocional mund të ndodhë ende nga brenda, edhe nëse nuk ka asnjë shenjë në sipërfaqe.

Emocionet ende ndodhin, dhe kjo energji ende shkon diku. Ndonjëherë, ajo shkon në ndjenja faji apo edhe ankthi për të pasur emocion në radhë të parë.

Me kalimin e kohës, mohimi i emocioneve të fuqishme mund të shkaktojë një ndjenjë mpirjeje. Kur i thoni vetes vazhdimisht se nuk po ndjeni asgjë, si një magji, bëhet e vërtetë.

Hyni në depresion.

Përvoja ime personale me depresionin është diçka si e anasjellta e ndjenjës, sikur të gjitha emocionet e mia bashkohen në një vakum të vetëm, një vrimë e zezë emocioni që ha çdo ndjenjë mirëqenieje ose lidhjeje.

Sapo fillova të mësoja të vlerësoja veten time emocionale, ndjeshmërinë time dhe ndjenjat e mia, fillova të gjeja rrugën time për të dalë nga kjo humnerë emocionale.

Që atëherë kam mësuar se emocionet e mia janë në shumë raste një forcë, por ende po punoj për të zbuluar modelet psiko-emocionale që kam vendosur në rininë time.

Riformulimi i emocioneve si pika të forta

Sapo fillova të gërmoj në të gjitha ato emocione, zbulova shumë gjëra atje. Së pari, kishte shumë zemërim.

Një pjesë e atij zemërimi ishte ndaj vetes sime rreth dështimeve dhe mangësive të mia. Një pjesë e tyre ishte për botën. Kishte zemërim ndaj shoqërisë, ideologjive dhe kulturës që më kishte mësuar se mosndjenja ishte një forcë.

Nën atë shtresë zemërimi fillestare, në dukje të pafundme, ishin disa surpriza.

Ndjeva një ndjenjë të thellë dashurie dhe lidhjeje për botën dhe të gjithë në të. Ndjeva një ndjenjë të fortë drejtësie dhe humanitare.

Kisha një tërheqje dhe vlerësim të thellë për të bukurën, madje dhe veçanërisht në gjërat e thjeshta, si një gjethe që bie ose një re që kalonte e veshur me rrezet e diellit rozë.

Nën gjithë atë zemërim, ndjeva një ndjenjë të thellë kujdesi.

Ndonëse këshilla për të “mos jini aq të ndjeshëm” shpesh përshkruhet si një mënyrë për të qenë më të fortë, në disa raste mund të bëjë pikërisht të kundërtën.

Sigurisht, ndonjëherë është e nevojshme të kem lëkurë të trashë, t’i lë gjërat të rrokullisen nga unë dhe të marr veten dhe të vazhdoj të lëviz, duke mos lejuar që kritikët të depërtojnë në sensin tim për veten.

Por kur mora direktivën që të “mos isha aq e ndjeshme” në ekstremin e saj logjik, kuptova se mora pikërisht atë që kërkova.

Kur e mbyll ndjeshmërinë time, mbyll edhe ndjenjën time të dhembshurisë ndaj atyre që vuanin. E mbylla ndjenjën time të drejtësisë, thjesht sepse u bë kaq e vështirë të ndjeja padrejtësinë e botës.

Mbyllja e ndjeshmërisë sonë dërgon një mesazh se pjesët e vetes që na bëjnë njerëz, na bëjnë të kujdesemi për njëri-tjetrin dhe na bëjnë të ndjejmë qenie se jemi, disi të gabuar, të dobët ose të pasaktë.

Në vend të kësaj, ne mund t’i shohim pjesët e ndjeshme të vetes si pikat tona më të forta. Ata janë burimi i njerëzimit tonë të përbashkët dhe i ndërlidhjes me pjesën tjetër të botës.

Si të minoni emocionet nën zemërim

Ashtu si nëna e tij vogëlushe dhe miliarda djem të vegjël përpara tij, djali im i përkthen të gjitha emocionet e tij në zemërim. Pavarësisht nëse është ankth, frikë, siklet apo trishtim, ai hidhet drejt e në trenin e zemërimit.

Për fat të mirë, gjeta një mjet të shkëlqyeshëm për ta ndihmuar atë (dhe veten time) për të përcaktuar atë që po ndodh nën gjithë atë zemërim.

Quhet “Ajsbergu i Zemërimit”, pjesë e kurrikulës së ankthit Go Zen për fëmijët.

Është një ushtrim i thjeshtë mashtrues që përbëhet nga një copë letër me një ajsberg të vogël bardh e zi që vështron mbi një oqean. Maja e ajsbergut përfaqëson zemërimin. Çdo gjë nën ujë përbëhet nga emocionet që mbulon zemërimi.

Në çdo situatë, unë mund të fshij ajsbergun e zemërimit dhe t’i kërkoj atij të reflektojë.

“Unë mund të shoh që je i zemëruar. Çfarë mendoni se po ndodh nën gjithë atë zemërim?” Unë pyes.

Kur vërej se jam i frustruar, i padurueshëm ose i çmendur plotësisht, pyes veten të njëjtën gjë.

Ky ushtrim i thjeshtë i vogël është një mënyrë e thellë për t’u lidhur me zemërimin tonë kur lind dhe për ta minuar atë për emocionet më të thella që fshihen poshtë.

Kur e bëjmë këtë, ne po e mësojmë veten se ndjenjat tona nuk janë thjesht në rregull. Ato përmbajnë mesazhe të vlefshme nga një nga pjesët më të bukura të vetes sonë: pjesa që lidhet me qeniet e tjera, ndjen empati dhe i do.

Disa pyetje për të reflektuar:

1. A ndihem vërtet i trishtuar, i pambrojtur apo i frikësuar?
2. A jam shumë i ashpër me veten apo me dikë tjetër?
3. A jam duke u fokusuar në gjykime sesa në mirëkuptim dhe ndjeshmëri?
4. A jam veçanërisht i stresuar apo i rraskapitur tani?
5. A kam fjetur mjaftueshëm? A kam ngrënë?
6. A jam jashtë rutinës ose zonës sime të rehatisë?

Duke e kthyer moton “mos ji aq i ndjeshëm” në kokë, një thirrje për të qenë më të ndjeshëm duke u lidhur me ndjenjat tona dhe ato të të tjerëve mund të jetë pikërisht ajo që na nevojitet. Shprehja “etikë e kujdesit” u krijua për herë të parë nga psikologia Carol Gilligan në librin e saj “Me një zë të ndryshëm”. Gilligan argumentoi se morali dhe etika janë një version i maskulinizuar dhe abstrakt i idesë së kujdesit.

Më vonë, fizikantja dhe feministja Evelyn Fox Keller shkroi për punën emocionale që shkon e paparë, e pavlerësuar dhe e pashpërblyer në shoqëri. Nëse puna emocionale tenton të mos shpërblehet, nuk është çudi që shpirtrat e ndjeshëm gjatë historisë janë margjinalizuar ose të tjerë. Piktori holandez Vincent van Gogh është një shembull i një artisti të ndjeshëm që e pa botën ndryshe nga ata përreth tij dhe vuajti për të. Për ironi, ai fitoi famë artistike, ose shumë njohje, vetëm pas vdekjes së tij. Në një epokë kur depresioni dhe vetëvrasja janë në rritje, riformulimi i kujdesit si forcë mund të jetë një veprim shpëtimtar – një veprim që nevojitet dëshpërimisht. Grupet e margjinalizuara vuajnë kur nuk u jepet i njëjti kujdes si të privilegjuarit. Puna e kujdestarëve dhe edukatorëve nënvlerësohet gjithnjë e më shumë dhe shpeshherë nuk kompensohet me pagat e jetesës. Shumë zona në të gjithë Shtetet e Bashkuara po përballen me mungesë të profesionistëve të shëndetit mendor, ndërsa shkalla e depresionit dhe vetëvrasjeve rritet. Këto ditë, kujdesi dhe dhembshuria janë revolucionare.

Përkthyer nga Gijotina.com/ Burimi: Healthline