Zëri është një nga mjetet më të rëndësishme të disponueshme për odontocetet (cetacet me dhëmbë, si delfinët, balenat vrasëse, shkruan focus.it.
Ata kanë nevojë për të komunikuar shpejt në distanca të mëdha, sepse zëri udhëton më shpejt nën ujë sesa në ajër, por edhe për të gjetur prenë e tyre, në mënyrë të ngjashme me atë që bëjnë lakuriqët, për shembull: në thellësi të detit errësira është e padepërtueshme, dhe ju duhet të mbështeteni në mjete të tjera për të gjetur ushqim.
Megjithatë, studiuesit pyetën veten: nëse presioni është kaq i lartë nën ujë dhe ajri është i çmuar, si e përdorin delfinët zërin e tyre, një operacion i kushtueshëm për energji që rrezikon t’i lërë pa frymë?
Përgjigja vjen nga një studim i publikuar në Science, përfundimet e të cilit mund të përmblidhen si më poshtë: odontocetet e kanë zgjidhur problemin duke evoluar një laring në hundë.
Situata është më komplekse: gjëja e parë e zbuluar në studim, i kryer falë përdorimit të kamerave të specializuara endoskopike (d.m.th., të cilat u futën në ekzemplarët e studiuar), është se delfinët dhe odontocetet e tjera nuk kanë një regjistër të vetëm vokal por tre të ndryshme.
Njëri është zëri “gjoks”, që përdoret për shumicën e komunikimeve, i dyti është falsetto, i cili prodhon frekuenca më të larta.
Regjistri i tretë është ai që në anglisht quhet “vocal fry” (në italisht “laringalization”): lëshon tone më të ulëta dhe prodhohet duke hapur kordat vokale për një kohë shumë të shkurtër dhe duke i mbyllur ato menjëherë.
Gjithçka që u nevojitet është ajri i vogël që rrjedh në rrugët e hundës dhe që mund të shndërrohet, falë këtij “laringu të dytë”, në tinguj që përdoren për ekolokacion, tinguj të emetuar në mjedis që ndihmojnë kafshët, përmes jehonës, të vlerësoni distancën e gjahut dhe objekteve.
Discussion about this post