Zgjedhjet, SPAK dhe kandidatët e bandave

Nga Klodian Tomorri

Pak ditë para zgjedhjeve në media u publikua një lajm se dy kandidatë në Durrës dhe Elbasan ishin nën vëzhgim nga SPAK, pasi dyshohej se mbështeteshin nga krimi. Lajmi bënte fjalë për kandidatët Arkend Balla dhe Sara Mila.

I pari doli deputeti më i votuar i Durrësit me mbi 18 mijë e 400 vota. Për krahasim, Alban Xhelili, një deputet shumë i nderuar socialist, mori vetëm 1350 vota.

E dyta doli deputetja më e votuar e Elbasanit me mbi 18 mijë e 600 vota zyrtarisht. Madje ka zëra që thonë se Sara Mila mblodhi rreth 30 mijë vota, por më pas ja shperndanë që të mos binte shumë erë puna.

Një nga figurat e larta të Partisë Socialiste më rrëfente sot se nëse Sarën e njohin më shumë se 1 për qind e atyre që e kanë votuar, kjo do të ishte mrekullia e 8-të e botës. Nejse

E gjitha kjo është një dëshmi e fortë se sa mirë e bëri punën SPAK-u për te mbajtur larg krimin nga zgjedhjet. E megjithatë ky është halli më i vogel. Halli i vërtetë është se këto rezultate janë në një farë mënyre autopsia e listave të hapura dhe demokracisë. Ky është problemi real.

Durrësi me Elbasanin nuk janë shembujt e vetëm, por sinjalet e orientimit masiv të votës nga të fortët duken gjithandej nëpër Shqipëri.

Njerëzit më të drejte kërkojnë lista të hapura dhe demokraci direkte. Por ajo që ndodhi me votimin preferencial në këto zgjedhje e vë Shqipërinë para një rreziku tjetër madhor. Me lista të hapura, mafia dhe krimi mund të të marrin Parlamentin, brenda dy legjislaturash.

Ndoshta do t’u duhen dy raunde zgjedhjesh sa t’i marrin dorën. Por pas dy mandatesh, grupi më i madh parlamentar i Kuvendit do jetë koalicioni i krimit.

Ky është nje problem madhor. Sepse ngre një pikëpyetje të madhe. A mund të jetë demokracia e pajtueshme me një mjedis ku votohet masivisht me komandë?

Dikur Berlusconi paralajmëroi udhëheqësit e Perëndimit, që të mos e ngacmonin Gedafin se do hapnin bela të madhe, pasi Libia sipas tij, ishte një popull i papajtueshëm me demokracinë. Koha i dha me shumë të drejtë Berlusconit se atyre që rrëzuan Gedafin.

Por Libia nuk është halli ynë. Halli ynë është ky. A mund të mbijetojë demokracia tek një popull që mendon me komandë dhe voton me sy mbyllur? Ndoshta Enver Hoxha kishte nuhatur diçka.