Emri im është Jakk Gerard dhe kam qenë në palestër çdo ditë për më shumë se 1100 ditë rresht.
Në sipërfaqe, sigurisht, ai nivel qëndrueshmërie dhe përkushtimi mund të duket si një arritje e pamundur: jopraktike, joreale, mbi krye.
Ju premtoj, nuk është.
Thënë kështu, përpara se të filloja këtë proces, patjetër që do të kisha argumentuar ndryshe. Në atë moment të jetës sime, u ndjeva i paarritur. Sigurisht që më mungonte disiplina dhe nuk e kisha idenë e parë se si të filloja.
Kjo nuk do të thotë se më mungonte ambicia. Ajo që më mungonte ishte qëndrueshmëria dhe përkushtimi.
Si u bëra nga dikush që kishte qenë në palestër vetëm disa herë në dikë që tani ka shkuar çdo ditë për mbi 10 për qind të jetës së tyre?
Ka shumë më pak të bëjë me gjashtë pako dhe shake proteinash sesa mund të mendoni.
Ka të bëjë me zhvillimin e qëndrueshmërisë.
Gjatë këtij udhëtimi, kam mësuar disa mësime për të zhvilluar mentalitetin që më ndihmoi të ndryshoja. Mësova të kthej “një ditë” në “ditën e parë” dhe të vazhdoj të përparoj pafundësisht, një ditë në një kohë.
Para se të futemi në detaje, është thelbësore t’ju them këtë: Pavarësisht se sa skeptik jeni, arritja e qëllimeve tuaja është e mundur.
Ju jeni një forcë që duhet llogaritur kur mësoni se si ta kanalizoni energjinë tuaj në mënyrë korrekte. Kjo është mënyra se si ju zhvilloni elasticitetin.
Mësimi i dytë: Merrni përgjegjësi
Ndërsa gjithçka që na hedh jeta mund të mos jetë faji ynë, ne mund të zgjedhim të ngrihemi në pjatë.
Kur isha në nivelin më të ulët, zhvillova një parim të quajtur “fitimtari, viktima ose zuzari”.
Në çdo situatë të caktuar, imagjinoja një personazh që mund të luaja: dikë që ishte i guximshëm, dikush që hoqi dorë ose dikush që ishte i urryer. Më vendosi në karrigen e shoferit të fatit tim dhe më lejoi të kuptoja se gjithmonë kisha një zgjedhje.
Jeta nuk mund të na kthejë kurrë në një qoshe nëse kemi fuqinë për të zgjedhur.
Kjo nuk do të thotë se nuk do të vuajmë, se gjëra të këqija nuk do të ndodhin ose se rrethanat reale nuk do të na kufizojnë. Megjithëse rrethanat e vështira janë të pashmangshme, ne mund të krijojmë qëllim nga ato rrethana.
Mora gjithë energjinë negative që po përjetoja dhe sado e vështirë të ishte, zgjodha ta kanalizoja në diçka pozitive. Duke vepruar kështu, e dija se do të jepte shpërblime edhe më të mëdha.
Fillova të zgjidhja rrugën e rezistencës më të madhe, fjalë për fjalë duke marrë shkallët kur nuk më duhej. U përpoqa të mendoja për personin që doja të isha. Çfarë do të bënte ai person? Pastaj e bëra.
Ju jeni heroi në historinë tuaj. Jeta juaj është e juaja dhe vetëm e juaja.
Ju mund të zgjidhni të përdorni të mirat dhe të këqijat që ju ndodhin si lëndë djegëse për t’u bërë ai që dëshironi të jeni.
Nuk ka rëndësi se ku filloni, thjesht se filloni fare.
Mësimi i tretë: Punoni për arsyen tuaj
Ka shumë ditë kur nuk dua të stërvitem: kur është e papërshtatshme, kur jam i lënduar, me pushime ose në përgjithësi thjesht kam një ditë të tmerrshme. Të gjithë i kemi ato momente.
Ajo që më pengon të dorëzohem është arsyeja ime.
Qëllimi i jetës sime vendoset, nuk zbulohet. Nëse i përmbaheni dy parimeve të para, do të kuptoni se sa i fuqishëm jeni për shkak të zgjedhjeve tuaja.
Duke kuptuar se ju mund të zgjidhni të jeni fituesi në çdo situatë të caktuar, do të shihni se në fund do të përcaktoni fatin tuaj. Bëjeni pse-në tuaj aq të madhe sa mënyra se si të bëhet e parëndësishme.
Pse-ja juaj do t’ju japë atë 1 përqind shtesë kur ju nevojitet më shumë. Pse-ja juaj do t’ju ndihmojë të vlerësoni aktivitetet e mërzitshme dhe të zakonshme, si p.sh. 1 orë më shumë praktikë ose zgjedhjen e një orari të hershëm të gjumit në vend të një nate.
Këto aktivitete mund t’ju mësojnë mësimet e nevojshme që do t’ju ndihmojnë të afroheni më shumë drejt asaj që dëshironi të jeni.
Mësimi i katërt: Përdorni shpërblime të brendshme
Unë e përcaktoj suksesin tim nga faktorë të brendshëm dhe jo të jashtëm. Për shembull, qëllimi im për të shkuar në palestër nuk është të arrij një peshë të caktuar. Qëllimi im për të shkuar në palestër është thjesht të shkoj.
Njerëzit shpesh ndalojnë së provuari pasi japin 90 për qind për 3 javë pa parë asnjë rezultat. Vrulli dhe motivimi i tyre është i lidhur me shkallën, gjendjen e tyre bankare, titullin e tyre të punës ose çfarëdo faktorësh të jashtëm që mund t’i shtyjnë ata përpara. Kjo ndikon në emocionet e tyre dhe më pas në veprimet e tyre.
Duke e mbajtur të brendshme ciklin tuaj të reagimit të përpjekjeve dhe shpërblimeve, momenti juaj do të ndërtohet dhe do të komplikohet sa herë që ndërmerrni veprime.
Ky është një nga hakimet më të mëdha për të krijuar ndryshim të vërtetë.
Duke e bërë shpërblimin veprim vetë, ju krijoni një formulë të thjeshtë për t’u frymëzuar për të ndërmarrë më shumë veprime. Nëse synoni të qëndroni të qëndrueshëm, momenti do të funksionojë në favorin tuaj.
Kur thjesht tregoni qëllimin, sado që mund të duket, ju ankoroheni në një rezultat mbi të cilin keni kontroll.
Mbi të gjitha, jini të sjellshëm me veten – ndonjëherë të paraqiteni do të thotë thjesht të pranoni se po përpiqeni dhe kjo është e mjaftueshme.
Mësimi i pestë: Mos u rehat
Një nga pjesët më sfiduese të këtij udhëtimi ka qenë të përpiqesh në mënyrë aktive dhe të mbetesh në një gjendje shqetësimi. Po, e dëgjuat mirë.
Është e lehtë për ne të arrijmë diçka përtej vetes dhe më pas të mbështetemi në dafinat tona, por në momentin që ngadalësojmë ose qëndrojmë të palëvizur, fillojmë të humbasim.
Ndërsa i afrohesha ditës së 1000-të, pyeta familjen, miqtë dhe ndjekësit e mi shoqëror se çfarë duhet të bëja për të shënuar këtë rast. Shumica e njerëzve bënin shaka se duhet të bëja një ditë pushimi dhe të pushoja. Disa thanë se unë e kisha shprehur mendimin tim dhe në shumë mënyra u pajtova.
Një mijë ditë rresht për çdo gjë është një deklaratë e madhe. Pushimi do të ishte një gjë krejtësisht e pranueshme dhe e merituar për t’u bërë. Por nuk doja të humbisja të gjithë vrullin që kisha ndërtuar.
Në vend që të pushoja, vendosa të ngrija shiritin.
Unë u angazhova të bëja biçikletë 100,000 metra dhe të bëja 10,000 përsëritje, duke ngritur gjithsej 100 tonë në 10 ushtrime të ndryshme të gjitha në ditën e 1,000. E gjithë kjo ishte me qëllim për të mbledhur para për të ndihmuar punëtorët e vijës së parë që luftojnë COVID-19.
Sfida më mori 17 orë për ta përfunduar. Ishte rraskapitëse, ishte e neveritshme, por ia vlente.
Sigurisht, ky është një shembull ekstrem. Sfidimi i vetvetes nuk duhet të jetë gjithmonë kaq dramatik. Siç thashë më parë, fillimi është gjysma e betejës. Ju mund të gjeni mënyra të vogla, realiste për të dalë nga zona juaj e rehatisë dhe për të vendosur veten për sukses.
Është gjithashtu e rëndësishme të jesh i zgjuar dhe i sigurt.
Mund të jetë e vështirë të dihet se ku qëndron linja midis kufijve tanë realë dhe të perceptuar. Është e rëndësishme të respektoni kufizimet tuaja të vërteta duke e shtrirë ngadalë skajin tuaj.
Djegia dhe lëndimi janë reale. Nëse qëndroni të ndjeshëm ndaj asaj që trupi juaj po ju thotë dhe gaboni me kujdes, mund të parandaloni djegien ose lëndimet duke i dhënë vetes hapësirë për t’u rritur.
Nëse e dini se mund të uleni 200 paund, por papritmas shkoni për 250, ju jeni duke tunduar një dëmtim. Ndërtimi gjatë 6 muajve është shumë më i sigurt dhe më i përgjegjshëm.
Nëse nuk jeni vetëm i lënduar, por keni dhimbje, çalë ose keni vështirësi të lëvizni një ditë pas stërvitjes tuaj, me siguri po shtyni shumë.
Ngadalë dhe me përulësi vazhdoni të shtrini skajin ku mendoni se qëndrojnë kufijtë tuaj. Ju mund të gjeni vetëm se ato kufij ishin imagjinuar.
Ngadalë vazhdoni të shtrini skajin ku mendoni se qëndrojnë kufijtë tuaj. Ju mund të gjeni vetëm se ato kufij ishin imagjinuar.
Mësimi i gjashtë: Fokusi i vetëm
Kur vendosa të bëja synimin tim të shkuarit në palestër çdo ditë, nuk ktheva kokën pas.
Kam planifikuar qëllimisht fluturime në distanca të gjata me pushime vetëm për t’u stërvitur në një palestër aeroporti.
Unë jam stërvitur me përgjegjësi kur lëndohem duke u fokusuar në grupet e muskujve që nuk do të ndikonin në dëmtimin tim. Unë jam stërvitur për Krishtlindje, ditëlindje – dhe lista vazhdon.
Nuk është e gabuar të bëni pushime gjatë këtyre kohërave. Në fakt, ndonjëherë është e përshtatshme dhe e përgjegjshme. Vazhdova sepse e dija se ishte e sigurt, e shëndetshme dhe e përshtatshme për mua.
Për mua, ka të bëjë me fokusin e veçantë, duke mbajtur mendjen dhe synimet e mia të vendosura në qëllimin tim. Kur mendova për herë të parë se mund të mos mund të shkoja në palestër gjatë mbylljes, ndërtova një palestër në shtëpinë time.
Isha i përkushtuar për të qëndruar konsistent.
Edhe kur mënyra se si e jetojmë vetë jeta kthehet në kokë, ne mund të mbetemi të fokusuar. Shpesh, përmbysja e jetës është arsye për të qëndruar të fokusuar. Na ndihmon të mbledhim forcën e brendshme për të arritur.
Mësimi i shtatë: Vendosni drejtime, jo destinacione
Njerëzit shpesh më pyesin se cili është qëllimi im përfundimtar. Kur do të ndaloj? A do të ndalem fare?
Për të qenë i sinqertë, këto janë pyetje që nuk mund t’i përgjigjem. Qëllimi është gjithmonë vetëm të shkosh në palestër sot.
Unë e përdor atë angazhim si një mjet për të më ndihmuar të bëhem ai që duhet të jem për të përmbushur qëllimin tim. Nuk ka destinacion të vërtetë, ka vetëm një drejtim: përpara, lart, përpara.
Realiteti është se potenciali që ka jeta shtrihet shumë përtej asaj që mund të imagjinojmë. Nuk ka asnjë arsye për të përdorur imagjinatën tonë të kufizuar për të mbajtur veten prapa.
Ky është rreziku i përcaktimit të destinacioneve, sepse realisht nuk ka një gjë të tillë në jetë. Unë besoj plotësisht nëse do t’i përmbahesha qëllimit tim fillestar për të shkuar në palestër çdo ditë për 90 ditë dhe do të ndalesha atje, nuk do t’i lexonit këto fjalë tani.
Nuk e bëra fundin e rrugës sime për 90 ditë. U bë fillimi. I lashë hapësirë opsioneve, që vetja ime e ardhshme të vendosë rrugën më të mirë përpara. Unë vendos piketa, jo kufij.
Përkthyer nga gijotina.com/ Burimi: Healthline
Discussion about this post