Nga Gjergji Koja
Rrahman Rraja dhe Bledi Çuçi janë dy kurbanët e fundit të Edi Ramës. Të fundit deri tani, pasi të tjerë mund të bien në vijim përsa kohë morali i një Qeverie të jetë në funksion të mbajtjes së pushtetit, pavarësisht formës që gjendet.
Rrahmani është “viktima” e mentalitetit të Rilindjes, ndërsa Çuçi është ai që pagoi faturën, ashtu siç para tij paguan faturën nga Sajmir Tahiri tek Sandër Lleshaj, pa harruar edhe Fatmir Xhafajn.
Nëse Kryeministri nuk do të kishte obsesion mbajtjen e pushtetit me çdo kusht, nuk do i duheshin të mbante rreth e rrotull, në çdo qark dhe në çdo bashki fise të fortësh, apo grupime, që do t´i përdorte për mbledhje votash.
Nëse kjo s´do të ndodhte asnjë nga këta që sot ekspozohen në raste dhune apo që skedohen për veprimtari kriminale, sot ndoshta nuk do të kishin atë fuqi që kanë, por s´do të paguanin as haraçin apo faturat në emër të pushtetit të Njëshit.
Për 72 orë, Rrahmani u trajtua si “kumbari” i Krujës, ndërsa Edi Rama gjesdiste nga një kryeqytet në tjetrin, në kuadër të turit ballkanik, dhe me kthimin në Shqipëri, mesazhin e parë publik në faqen e tij zyrtare në rrjetet sociale, kishte koncertin e Ricky Martin që do të mbahet më 20 korrik.
Kaq mjafton për të kuptuar mendësinë e Kryeministrit, që as ia ndiente hiç se çfarë kishte ndodhur pak kilometra larg Tiranës, ndonëse reagimet nuk po shuheshin sikundër pritej, sipas aksiomës se “çudia më e madhe 3 ditë zgjat”.
Paraditen e së shtunës Bledi Çuçi në funksionin e ministrit të Brendshëm i shkoi në zyrë Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë, Muhamet Rrumbullaku, me të cilin harxhoi më shumë se 4 orë dhe në fund konkluduan se komisariati i Krujës duhej të shkrihej.
Nëse Çuçi do të kishte informacione se në mbrëmjen e së shtunës do të shkarkohej nga detyra me shumë gjasë nuk do të harxhonte paraditen e të njëjtës ditë për të diskutuar me Rrumbullakun shkrirjen e një komisariati, kur prej të paktën 5 vitesh, bazuar në dëshminë e ish-oficerit të policisë Nuhu, dihej që ishte i “kapur”.
Dhe nga këtu lindin dyshimet se Çuçi shkoi në zyrën e Rrumbullakut jo për të vendosur shkrirjen e një komisariati, por ndoshta për ti kërkuar dorëheqjen, e cila nëse do të ndodhte, mund të mbyllte debatin publik, ashtu sikundër ka ndodhur në ngjarje edhe më të rënda se kjo e Borizanës.
Paralelisht me këtë zhvillim, Rrahmani njoftoi se dorëzonte mandatin e deputetit, ndërsa merrte përsipër përgjegjësitë, duke mos harruar t´i kërkonte ndjesë Kryetarit të partisë për shqetësimin e madh publik që familjarët e tij i kishin shkaktuar.
Mënyra se si ishte shkruar letra në emrin e deputetit të Rilindjes konvergon me qëndrimin tashmë të ditur të Kryeministrit se “kush ha dardha pas kurrizit të tij” e mban vetë përgjegjësinë. Pavarësisht se mungonte kjo frazë në letrën e dorëzimit të mandatit, deputeti merrte të gjitha përgjegjësitë, madje në emrin e tij mund edhe të thuhej se ishte i gatshëm të pranonte edhe dënimin që do i caktonte partia.
Pas dorëzimit të mandatit nga Rrahmani, që më shumë ngjan si një veprim i caktuar me “detyrim e përcaktim”, Edi Rama priti për disa orë, ndoshta një dorëheqje nga ana e Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë, para se të firmoste shkarkimin e Bledi Çuçit.
Nëse Rrumbullaku do të dorëhiqej, jo shkarkohej, ai do të merrte përgjegjësinë ndoshta me një tekst të ngjashëm me atë të deputetit që dorëzoi mandatin, dhe Çuçi mund të vijonte deri nga vjeshta të ushtronte funksionet si ministër. Dorëheqja e Rrumbullakut mund të ulte reagimin dhe ndoshta mund të mbyllte debatin në marrjen e përgjegjësive në zinxhirin komandues të Policisë.
Por dorëheqja mungoi dhe duket se në funksion u vendos plani “B”: Edi Rama shkarkonte Çuçin dhe në vend të tij të emëronte Taulant Ballën, një prej më të besuarve mes të besuarve që ka në radhët e Rilindjes, dhe më të parrezikshmin mes klaneve që gëlojnë për pushtet në Partinë Socialiste.
Me këtë rast, pasi të zyrtarizohet si ministër, Balla e ka më të thjeshtë për të “reformuar” Policinë, ndoshta duke firmosur ndryshimet në kupolën drejtuese të Policisë së Shtetit, në emër të asaj që edhe Çuçi e paralajmëroi.
Sigurisht që kjo do ta kënaqë pafund opinionin, Kryeministri mund të shfaqet “ballëlartë” si shtetari që reagoi ashpër, Elisa nga salla e Kuvendit mund të mbajë fjalimin e radhës duke lartësuar edhe më shumë Liderin, ndërsa opozita do të numërojë bëmat e Taulantit, duke rikthyer në vëmendje çdo histori të ditur e të paditur.
Rrahmani iu shtua listës së gjatë të kolegëve të tij që humbën mandatet, pasi u shtrydhën deri në fund nga Ai që i përfshiu në lojën politike. Çuçi gjithashtu iu bashkua listës së gjatë të bashkëpunëtorëve të Atij që i emëron në Qeveri jo për “merita të veçanta”, por se pranojnë të përdoren dhe mbajnë mbi supe edhe përgjegjësi më të rënda se shpatullat e tyre.
Dhe në fund një gjë dihet me siguri: të gjithë janë të prekshëm, mund të flaken, arrestohen, dorëhiqen, shkarkohen, të marrin çdo lloj kosto, në emër të paprekshmërisë së “Skënderbeut” të Elisës.
Ndaj mos u habisni kur pas ca javësh të shihni një tjetër ngjarje, thjesht kujtoni episodin që ndodhi me Rrahmanin, pasi skenari dhe regjia shkruhen nga e njëjta dorë.
Discussion about this post