Dashuria e madhe e Britney Spears me Justin Timberlake, flokët e rruar, sulmet e paparacëve, zvarritja nga media, heqja e së drejtës për të parë fëmijët e saj, 13 vjet kujdestari e rreptë nga babai i saj që e bëri të humbiste veten, është në qendër të librit të ri të yllit të muzikës ‘Pop’. Në moshën 41-vjeçare dhe më në fund e lirë, këngëtarja e fenomenit të shitur 200,000,000 regjistrime zbulon se çfarë ndodhi gjatë kohës së saj në skenën e popit botëror në një autobiografi që sapo është publikuar në SHBA dhe ka shitur më shumë se 1 milion kopje.
“Britney Spears – Gruaja tek mua” u botua në greqisht nga Athens Bookstore Publications dhe “Gala” prezanton fragmente ekskluzive.
Britney dhe Justin
“Isha shumë e lumtur. Unë jetoja me Justin në Orlando. Ndanim një shtëpi të bukur dykatëshe me pllaka me një pishinë në pjesën e pasme. Edhe pse të dy punonim shumë, gjetëm kohë të ishim bashkë në shtëpi sa më shpesh të mundeshim. Kjo shtëpi ishte baza jonë. […] Unë isha shumë e dashuruar me Justin, në fakt e dashuruar. Nuk e di nëse dashuria është ndryshe për të rinjtë, por ajo që unë dhe Justin kishim ishte e veçantë.
As që duhej të thoshte apo të bënte asgjë që të ndihesha e lumtur. […] E kuptoj që rezultati ishte kitsch (d.m.th.: pamja totale e xhinsit me të cilën u shfaqën të dy në 2001 në American Music Awards), por ishte gjithashtu i paluajtshëm, më vjen mirë që e shoh të parodizuar si një kostum Halloween. Në një podcast ku Justin u ngacmua për këtë, ai u përgjigj: “Ti bën shumë gjëra kur je i ri dhe i dashuruar”. Dhe ai kishte absolutisht të drejtë”.
Flokët e rruar
“Pak ditë pas rruajtjes, kushëriri im Ali më çoi te Kevini (s.s.: burri i saj nga viti 2004-2006). Mendova se të paktën këtë herë paparacët nuk do ta nuhasin. Megjithatë, me sa duket, dikush ia gozhdoi një fotografi dhe ai thirri një shokun e tij. Kur ndaluam në një pikë karburanti, ata të dy ranë pas meje. […] Njëri më bombardoi me pyetje: “Çfarë po bën? a jeni mirë; Ne jemi të shqetësuar për ju.” U nisëm me makinë për në shtëpinë e Kevinit. Paparacët na ndoqën përreth duke bërë foto dhe përsëri më refuzuan hyrjen. Nuk më lejuan të shihja fëmijët e mi.
Sapo u larguam, Aliu u tërhoq për të menduar se çfarë të bënte. Dhe ja ku jeni përsëri pranë dritares sime, djali që po na filmonte. “Gjithçka që do të bëj është të pyes disa gjëra”, tha njëri. Ai nuk më kërkonte leje. Ai thjesht po më bënte të kuptoja se çfarë kishte ndërmend të bënte. Aliu filloi t’i lutej që të largoheshin. “Ju lutem djema. Mos, djema. Te lutem te lutem…”. Ajo ishte aq e sjellshme dhe iu lut atyre sikur po u kërkonte të na kursenin jetën, gjë që, në një farë mënyre, ajo ishte. Por ata nuk u ndalën. E ngrita zërin. Kështu u pëlqeu – mënyra se si reagova unë. Njëri prej tyre vazhdoi të buzëqeshte, duke më bërë të njëjtat pyetje të tmerrshme, pa pushim, duke u përpjekur të më bënte të reagoja në të njëjtën mënyrë. Kishte diçka kaq të neveritshme në zërin e tij – një mungesë e tillë humaniteti! Po kaloja një nga periudhat më të këqija të jetës sime dhe ai vazhdonte të më përndiqte.
Domethënë, ai nuk mund të më trajtonte si qenie njerëzore? Jo ai nuk e bëri. Ai vazhdoi të më pyeste vazhdimisht se si ndihesha që nuk mund t’i shihja fëmijët e mi. Ai ishte duke buzëqeshur. Më në fund u prisha. Mora gjënë e parë që gjeta, një çadër jeshile dhe u hodha nga makina. Nuk doja ta godisja, sepse edhe në rastin më të keq, nuk jam e tillë. Godita sërish gjënë më të afërt, makinën e tij. Mirë, ishte e trishtueshme. Një çadër! Ju nuk mund të dëmtoni me një çadër. Ishte një lëvizje e dëshpëruar nga një njeri i dëshpëruar. U ndjeva shumë i turpëruar për atë që kisha bërë. Më vonë, ai paparac tha në një dokumentar për mua: ‘Nuk ishte një natë shumë e mirë për të… Por ishte mirë për ne – ne i morëm paratë tona’.
Spin “Blackout”
Pas VMA-së, vepra për të cilën jam më shumë krenare, doli Halloween në 2007. Do të këndoja “Gimme More” në VMA për ta promovuar. Nuk doja, por kolegët më bënin presion që të paraqitesha dhe t’i tregoja botës se isha mirë. Problemi i vetëm: nuk isha mirë. Atë natë asgjë nuk po shkonte mirë. Kishte një problem me kostumin dhe zgjatimet. Nuk kisha fjetur një natë më parë. Isha e trullosur. Nuk kishte kaluar as një vit nga lindja ime e dytë në dy vjet, por të gjithë silleshin sikur ishte turp që nuk kisha bark të përsosur. Nuk mund ta besoja se u detyrova të dilja në skenë duke u ndjerë ashtu siç bëra. U përplasa me Justin në prapaskenë. Kishte kaluar shumë kohë që kur e kisha parë për herë të fundit. Gjithçka po shkonte në mënyrë perfekte në botën e tij. Ai ishte në maksimumin e tij dhe dukej i mrekullueshëm. Pata një sulm paniku.
Nuk kisha bërë prova sa duhet. E urreja mënyrën si dukesha. E dija që nuk do të bëja mirë. U ngjita atje dhe bëra më të mirën, gjë që – po, e pranoj – ishte larg nga më e mira. […] Komediani Sarah Silverman doli në skenë më vonë. Ai tha se në moshën 25-vjeçare kisha bërë gjithçka që ia vlente të jetoja në jetën time. Ai i quajti dy foshnjat e mia “gabimet më të adhurueshme që do të shihni ndonjëherë”. Por unë nuk e dëgjova atë. Po qaja në mënyrë histerike në prapaskenë. Në ditët dhe javët që pasuan, media u tall me trupin dhe pamjen time. I vetmi promovim që bëra për “Blackout” ishte një intervistë e drejtpërdrejtë në radio me Ryan Seacrest, e cila supozohej të kishte të bënte me rekordin, por ai më bëri pyetje të tilla si: “Çfarë u thua njerëzve që të kritikojnë si nënë?” ose “A ndiheni sikur po bëni gjithçka për fëmijët tuaj?” dhe “Sa shpesh i shihni ato?”. E vetmja gjë për të cilën të gjithë donin të flisnin ishte nëse isha apo jo e aftë të bëhesha nënë. Jo për atë se si bëra një album të fortë me dy foshnja në krahë dhe duke u ndjekur nga burra të rrezikshëm gjithë ditën, çdo ditë”.
Kapitulli ‘Kujdestaria’
‘Më është imponuar sepse, gjoja, isha e paaftë të bëja asgjë – të ushqehesha, të menaxhoja paratë e mia, të isha nënë, asgjë. Pra, si ndodhi që disa javë më vonë u ftova të isha në një episod të Si ta njoha nënën tënde dhe më pas më dërguan në një turne rraskapitës botëror? […] Babai im më mori të dashurin dhe unë nuk mund të vozisja. Mamaja dhe babai më kishin hequr statusin e një gruaje të rritur.
Ishte një fitore e dyfishtë për ta. Nuk mund ta kapërceja tronditjen që shteti i Kalifornisë kishte lënë të më kontrollonte një burrë si babai im – një biznesmen alkoolik, i falimentuar, i dështuar, ai që më tmerronte kur isha fëmijë, pavarësisht asaj që kisha arritur.
Ai mori në dorë tavolinën time të vogël dhe lokalin e vogël që kisha në shtëpinë time dhe bëri zyrën e tij. Aty ishte një tas ku mbaja faturat. Po, e pranoj, isha aq i përpiktë sa të gjitha faturat i mbaja në një tas. Çdo javë shtoja shpenzimet e mia. Për mua, ai tas ishte prova se unë isha ende në gjendje të menaxhoja punët e mia. […] Babai im hoqi qafe tasin dhe i hodhi gjërat e veta në bar. “Vetëm dije”, më tha, “që komandoj unë. Uluni dhe unë do t’ju shpjegoj se si po shkon.” E shikoja me tmerr në rritje. “Unë jam Britney Spears tani”, më tha ajo.
Kohët e vështira
“Kisha vendosur t’i nënshtrohesha kujdestarisë së tij për hir të djemve të mi, por t’i nënshtrohesha ishte vërtet e vështirë. E dija se kishte diçka më shumë tek unë, por e ndjeja se po dobësohej dita-ditës. Me kalimin e kohës, zjarri brenda meje u shua plotësisht. Drita më doli nga sytë. E di që fansat e mi e panë këtë, edhe pse nuk e kuptuan shkallën e plotë të asaj që kishte ndodhur. Ndjej dhembshuri të madhe për gruan që isha para se të më vendoseshin në kujdestari. Edhe pse më portretizonin si një vajzë e pakontrollueshme, gjatë asaj kohe kisha bërë punën time më të mirë. Në përgjithësi, megjithatë, ishte një kohë e tmerrshme. Fëmijët e mi ishin bebe dhe më duhej të luftoja vazhdimisht për t’i parë.
Shikoj prapa tani dhe mendoj se po të kisha qenë e mençur, nuk do të kisha bërë gjë tjetër veçse të fokusohesha në jetën time në shtëpi, sado e vështirë të ishte. Në atë kohë Kevin tha: “Shiko, nëse mblidhemi këtë fundjavë, do të zgjasin dy orë, do të bëjmë këtë dhe atë, dhe ndoshta do t’ju lë t’i shihni fëmijët edhe pak.” Gjithçka më dukej pothuajse si një marrëveshje me djallin që të mund të arrij atë që doja. Unë isha rebele, po, por, siç e kuptoj tani, ka një arsye që njerëzit shtyhen drejt sjelljeve rebele. Dhe ne duhet t’i lejojmë ata ta bëjnë këtë. Nuk po them se kisha të drejtë që isha jashtë kontrollit, por mendoj se të shtypësh dikë deri në pikën ku ai nuk është më vetvetja nuk është e shëndetshme.
Si njerëz ne duhet ta njohim botën. Ju duhet të testoni kufijtë tuaj, të zbuloni se kush jeni, si dëshironi të jetoni. Të tjerëve – dhe dua të them meshkujt – u është dhënë kjo liri. Rokerët meshkuj shfaqen në shfaqjet e çmimeve dhe ne mendojmë se ata janë të mirë. Yjet meshkuj të popit flenë me një grup femrash dhe kjo është e bukur. Kejvina do të më linte vetëm me dy foshnja kur donte të fliste dhe të regjistronte “Popozão”, një fjalë zhargon për “gomar i madh” në portugalisht. Më pas më hoqi foshnjat dhe “Detajet” e shpallën “Babain e Vitit”.
Një paparac që më përndjekte dhe më ngacmonte për muaj të tërë më paditi për 230,000 dollarë, duke pretenduar se i kam përplasur këmbën me makinën time një herë teksa përpiqesha të largohesha prej tij. Arritëm në një kompromis, por më duhej t’i paguaja atij një shumë të madhe. Kur Justin më tradhtoi, njerëzit menduan se ishte e lezetshme. Por kur vesha një jumpsuit me xixëllim, bëra Diane Sawyer që të më bënte të qaja në një kanal kombëtar, MTV më detyroi të dëgjoja njerëzit që kritikonin veshjen time dhe gruaja e një guvernatori thoshte se donte të më qëllonte.
[…] Me regjimin e kujdestarisë më duhej t’i lija flokët të rriteshin dhe të kthehesha në formë. Më duhej të flija herët dhe të merrja çfarëdo ilaçi që më thoshin të merrja. Nëse më shqetësonte që gazetarët më gjykonin vazhdimisht për trupin tim, ishte edhe më e dhimbshme kur e bënte vetë babai im. Ajo më thoshte vazhdimisht se dukesha e trashë dhe se duhej të bëja diçka për këtë.
Kështu që çdo ditë vishja tuta dhe shkoja në palestër. Aty-këtu merresha me disa gjëra krijuese, por nuk i bëja më me zemër. Sa për pasionin tim për këngën dhe muzikën, gjëra qesharake në atë kohë! Ndjenja se nuk do të konsideroheni kurrë mjaftueshëm të mirë mund të dërrmojë shpirtin e një fëmije. Babai më kishte vulosur me këtë mesazh kur isha i vogël, dhe megjithëse kisha arritur kaq shumë duke u rritur, ai vazhdonte të luante gjithmonë të njëjtën violinë. “Më shkatërrove!” doja t’i tregoja. Tani më bën të punoj për ty. Do ta bëj, por do të jem i mallkuar nëse do të vendos sadopak nga zemra në të”.
Nga errësira në dritë
“Nëse do të më kishin lejuar të jetoja jetën time, e di se do të kisha dalë nga e gjithë kjo në mënyrën e duhur, do të kisha provuar dhe do të kisha pasur sukses. Kaluan 13 vite, gjatë të cilave u ndjeva si një hije e vetes. Mendoj për babain tim dhe bashkëpunëtorët e tij që kontrolluan trupin dhe paratë e mia për kaq shumë kohë dhe kjo më bën të sëmur. Mendoj se sa artistë meshkuj kanë humbur të gjitha paratë e tyre duke luajtur bixhoz, sa prej tyre kanë pasur varësi apo probleme të shëndetit mendor. Askush nuk mori nën kontroll trupin dhe paratë e tyre. Nuk e meritoja atë që më bëri familja ime. Kisha arritur aq shumë (d.m.th.: suksese, çmime) në kohën kur supozohej se nuk isha në gjendje të kujdesesha për veten. Mendova se ishte pothuajse qesharake. Megjithatë, e vërteta ishte se kur e mendova për një kohë të gjatë nuk ishte aspak qesharake”.
Discussion about this post