Dhuna ndaj grave nuk shfaqet vetëm në episodet më eksplicite, si dhuna fizike dhe episodet dramatike të feminicidit, por është gjithashtu një fenomen që merr forma shumë më delikate dhe më të përhapura brenda shoqërisë. Nga stereotipet që mendojnë për suksesin në punë si një qëllim thjesht mashkullor deri te hendeku i punësimit midis burrave dhe grave.
Format më pak të dukshme të dhunës janë, për shembull, qëndrimet kontrolluese ose zhvlerësuese që krijojnë një kontekst në të cilin gratë luftojnë të emancipohen dhe të shfaqen.
Kësaj i shtohet edhe vështirësia e gjetjes së mundësive që janë vërtet të barabarta me ato që mund të kenë burrat, si në aspektin thjesht të punës, ashtu edhe në aspektin e balancimit të jetës private dhe punës.
Në vitin 2019, në një pyetësor, një e treta e të intervistuarve u deklaruan të bindur se suksesi në punë ishte më i rëndësishëm për burrat sesa për gratë dhe një përqindje pak më e ulët pohoi se gratë janë më të përshtatshme për t’u kujdesur për punët e shtëpisë sesa për burrat.
Për më tepër, në vendet e OECD, pothuajse 30% e popullsisë mendon se fëmijët mund të vuajnë nëse nëna e tyre punon jashtë shtëpisë. E gjithë kjo krijon barriera komplekse për të parë dhe për t’u përballur, pjesërisht për shkak të thellësisë me të cilën ato janë të brendshme.
Nga kjo rrjedh, për shembull, një shpërndarje shumë e ndryshme e kohës, me gratë të cilat, mbi përdorimin e kohës, deklaruan se i kushtojnë pothuajse tre herë më shumë kohë punës familjare në krahasim me atë që i është caktuar asaj nga burra.
Duket se ka një konvergjencë të lehtë drejt barazisë, duke qenë se krahasuar me anketat e mëparshme, orët e shpenzuara nga burrat në punët familjare janë rritur dhe ato të grave janë ulur, por është ende një proces shumë, tepër i ngadaltë.
Elementet kulturore që nuk i lejojnë gratë t’i qasen lirisht botës së punës janë ende të rrënjosura. Ato jo vetëm që përballen me vështirësi të mëdha në përmirësimin e pozicioneve të tyre të punës dhe shumë shpesh u shërbejnë pagave më të ulëta se kolegët e tyre meshkuj, por rrezikojnë edhe të përballen me dhunë dhe ngacmime në këtë fushë.
Sipas vlerësimeve të sondazhit, pothuajse një në dy gra që punojnë ka pësuar ngacmime seksuale ose shantazhe në vendin e punës. Kjo shifër gjithashtu rrezikon të jetë një nënvlerësim, duke pasur parasysh vështirësinë për të pranuar se ka vuajtur dhunë dhe ndonjëherë edhe për të kuptuar se çfarë është dhuna, kur është delikate.
Përveç pasojave mendore dhe fizike, dhuna ndaj grave ka efekte negative dhe të qëndrueshme në karrierën e tyre. Siç tregon studiuesja Caroline Coly, gratë që kanë qenë viktima të dhunës ndryshojnë shpejt vendin e punës dhe përfundojnë në punë që u ofrojnë paga më të ulëta, duke kontribuar kështu në hendekun e pagave midis burrave dhe grave.
Për më tepër, duke qenë se është e vështirë të matet rreziku për të qenë viktimë e dhunës nga jashtë, puna e re shpesh nuk është më e sigurt se ajo e mëparshme.
Kjo krijon një dënim të dyfishtë për gratë viktima të dhunës: jo vetëm që ato përfundojnë duke lëvizur në vende pune me pagë më të ulët, por potencialisht do të përballen me një kulturë korporative drejt dhunës me bazë gjinore që nuk është më e mirë se ajo e mëparshme.
Për të gjitha këto aspekte, është e nevojshme shpërndarja e informacionit në mënyrë të përhapur dhe sistematike për të vendosur një ndryshim kulturor që e bën dhunën me bazë gjinore të papranueshme për të gjithë. Siç u tha, ka shumë forma të dhunës, pak a shumë të dukshme.
Kjo është arsyeja pse është thelbësore të njihen dhe të mos tolerohen edhe format më delikate të dhunës. Krijimi i një sistemi vendor më gjithëpërfshirës, në të cilin të gjithë mund të shohin aspiratat e tyre të realizuara pa rrezikuar dhunën, do të kishte përfitime jo vetëm për gratë, por për shoqërinë në tërësi./Revista Psikologji
Discussion about this post