Empoli nuk di më si të fitojë. Kanë ikur kohërat e mira kur klubi toskan luante futboll produktiv dhe arrinte të vinte këdo në vështirësi. Pesë muaj shumë të gjatë, gjatë të cilëve Azzurri gradualisht humbi avantazhin dhe sigurinë e tyre. Fitorja e fundit daton në 12 dhjetor, kur një gol nga Cutrone i lejoi Azzurrit të pushtonin “Diego Armando Maradona”, dhe pikërisht Napoli do të jetë kundërshtari i radhës i njerëzve të Andreazzolit.
Nëse seria prej 16-të ndeshjesh pa fitore do të kishte ndodhur në raundin e parë, ndoshta klubi do të kishte vendosur të ndryshonte trajnerin. Gabimet e kësaj periudhe negative nuk i atribuohen vetëm Andreazzolit. Tekniku nga Massa, gjithmonë ka theksuar se nuk stol rezervë.
Megjithatë, sot kjo mund të jetë një bumerang. Ajo që mungon është një lider i vërtetë, një lojtar që di të drejtojë ekipin në kohë vështirësish. Edhe Nedim Bajrami, lojtari më teknik, ka pësuar rënie të theksuar dhe nuk po arrin të jetë vendimtar.
Pastaj ka një aspekt mendor. Të kesh grumbuluar 27 pikë në fazën e parë mund të ketë shkaktuar, në mënyrë të pandërgjegjshme, një efekt relaksimi, kënaqësie, sikur të ishte arritur mbijetesë, dhe për një ekip si Empoli, i cili gjithmonë është dashur të luajë 110% në mënyrë që të zvogëlojë diferencën me kundërshtarët, kjo përfaqësoi një handikap të madh.
Kanë mbetur vetëm pesë ndeshje deri në fund të kampionatit. Empoli e di se mbijetesën e ka në dorë vetë dhe se objektivi sezonal është aty, një hap larg, por duhet të ndryshojë kurs, që nga ndeshja me Napolin aty ku mori edhe tatëpjetën. Ndeshjet e fundit të luajtura kanë dhënë shpresa, por ndeshja e humbur ndaj Udineses ka lënë shije të hidhur. Pikët janë po aty, energjitë janë ndoshta në minimum, por Empoli duhet të gjejë forcën për t’u rigritur dhe për të siguruar qëndrimin mes më të mirëve në Seria A.
Discussion about this post