Nga Enver Robelli
Ka mjaft politikanë në Ballkan që ende përpiqen të krijojnë përshtypjen se anëtarësimi i vendeve të tyre në BE tashmë po duket në horizont. Më i zëshmi së fundi është kryeministri i Shqipërisë. Në prag të zgjedhjeve ai po tenton të shesë iluzionin se nëse ai qëndron edhe 4 vite në pushtet, Shqipëria do të hyjë në BE.
Sa është realist ky premtim? Sipas një analize të gazetës gjermane “Frankfurter Allgemeine Zeitung” (FAZ) gjasat që vendet e Ballkanit të pranohen në BE si anëtare me të drejta të plota, janë baras me zero. Katër fjali në marrëveshjen e koalicionit për qeverinë e re në Gjermani janë lajm shumë i keq për vendet e Ballkanit. Aty thuhet: „Zgjerimi i BE-së dhe aftësia e saj për ta përthithur këtë zgjerim duhet të ecin dorë për dore. Prandaj, më së voni me zgjerimin e ardhshëm, kemi nevojë për një konsolidim të brendshëm dhe një reformë të BE-së që e forcon atë institucionalisht.“ Pastaj theksohet: „Parimi i konsenzusit në Këshillin Europian nuk duhet të kthehet në pengesë për marrjen e vendimeve. Kjo vlen në mënyrë të veçantë edhe për vendimet që ende kërkojnë votë unanime në Këshillin e BE-së.“
Përkthyer në shqip kjo domethënë: njëherë BE duhet të reformohet, pastaj shohim e bëjmë. Reforma do të dukej kështu: për pranimin e një vendi do të mjaftonin votat e shumicës (dhe jo votat e të gjitha shteteve anëtare, siç është tani). Sipas “Frankfurter Allgemeine Zeitung” “kapërcimi i gjendjes aktuale – pra kalimi në mundësinë që në Këshillin Europian të merren vendime vetëm me shumicë – është i pamundur deri pothuajse i pashpresë.” Shumë shtete anëtare nuk duan të heqin dorë nga e drejta e vetos.
Sipas FAZ, nëse BE-ja do t’i pranonte të gjitha shtetet që kanë shprehur dëshirën për anëtarësim ose me të cilat tashmë ka nisur negociatat, kjo do të kishte si pasojë që, për shembull, në politikën e jashtme nuk do të mund të merrej më asnjë vendim pa pajtimin e Beogradit, Kishinaut, Kievit, Sarajevës, Shkupit, Podgoricës, Prishtinës apo Tiranës.
Discussion about this post