Jeta urbane ka kaluar nëpër tranzicionet e saj. Të qenit pjesë e “xhunglës” urbane ka pasur gjithmonë një tërheqje të caktuar për njerëzit nga të gjitha sferat e jetës. Njerëzit vijnë në qytete në kërkim të mundësive të mrekullueshme. Ata kanë këto ëndrra të mëdha në mendjet e tyre për jetët që mund të ndërtojnë, burimet që do të grumbullonin, përvojat që do të kishin, njerëzit që do të takonin dhe ndjenjën e pamasë të gëzimit, kënaqësisë, përmbushjes dhe kënaqësisë që do të shënonte ekzistencën e tyre.
Kur merr një xham zmadhues për të parë më nga afër se si duket realisht jeta urbane, fillon të kuptosh mospërputhjet që ekzistojnë në atë që parashikohet dhe në atë që është realiteti. Ekziston një ndryshim i madh në mënyrën se si njerëzit në banesat urbane veprojnë dhe përvojat që ata kanë, të cilat ngadalë dhe në mënyrë të qëndrueshme mund dhe i shtyjnë ata drejt përjetimit të vetmisë. Kjo vetmi shpesh bëhet e përhapur dhe një pjesë kaq e natyrshme e jetës së njerëzve, saqë krijon një ndikim të madh në mirëqenien e tyre mendore.
Përhapja e vetmisë
Duke marrë parasysh përqindjen e madhe të popullsisë që banon në mjediset urbane dhe vëllimin e madh të shoqërive të banimit, makinave në rrugë, ndërtesave përreth, mund të imagjinohet se nuk do të kishte hapësirë për ekzistencën e diçkaje si vetmia. Pjesa çuditëse është se pavarësisht numrit të njerëzve që mund të na rrethojnë, vetmia po raportohet gjithnjë e më shumë nga njerëzit. Numri i njerëzve që flasin për llojin e shkëputjes që përjetojnë në marrëdhëniet e tyre, si personale ashtu edhe profesionale është rritur si dhe besimi se ka pak që mund të bëhet për ta ndryshuar atë. Arsyeja e përmendur shpesh është të qenit i zënë, duke mos pasur kohë apo hapësirë për t’u fokusuar në gjëra të tilla. Në fund të fundit, elementi vërtet i rëndësishëm është të bësh mirë dhe të shtysh veten për të vazhduar të bëjë gjëra që do të rrisnin performancën dhe do të çonin në rritje duke pasur parasysh llojin e konkurrencës që ekziston.
Njëkohësisht ekziston një nivel i madh kërkese që u vihet individëve nga puna dhe madje edhe nga vetja e tyre në lidhje me punën dhe nuk mund të ketë kompromis për të. Të vetmet gjëra që mund të bien në plan të dytë më pas shpesh lidhen me aspektet personale të jetës së një individi. Si rezultat, njerëzit nuk janë domosdoshmërisht të vetëdijshëm se cilët janë fqinjët e tyre, çfarë ndodh në komunitetet ku ata banojnë, cilat janë mënyrat në të cilat ata mund të njohin më shumë njerëz dhe të takojnë më shumë njerëz. E gjithë kjo gjatë një periudhe kohore çon në zhvillimin e një gjendje të vetmisë, veçanërisht pasi shumë herë njerëzit madje e kanë të vështirë të ndajnë dhe diskutojnë atë që ndodh në jetën e tyre dhe në mendjet e tyre.
Mënyra se si gjërat janë dizajnuar me kalimin e kohës në hapësirat urbane diku i largon njerëzit edhe nga mjedisi natyror. Aty zhvillohet një shkëputje në rritje nga natyra. Sa më shumë të ngrihen lartësitë dhe hapësirat e hapura mbushen gjithnjë e më shumë me ndërtesa, aq më shumë rritet edhe shkëputja me mjedisin. Hapësirat e punës që zënë njerëzit jo domosdoshmërisht lehtësojnë gjithmonë komunikimin dhe diskutimet. Për më tepër, veglat që njeriu përdor dhe qëndron i lidhur me të, në fakt shkëputin njerëzit edhe më tej nga ata që i rrethojnë dhe nga ajo që po ndodh rreth tyre.
Ekziston një harresë dhe desensibilizimi jo vetëm ndaj të tjerëve, por edhe ndaj vetes dhe asaj që nevojitet për të krijuar një ndjenjë përmbushjeje në mënyrën se si po jetohet jeta. Mund të jetë e vështirë të përshkruash dhe të përcaktosh se çfarë ka nevojë dhe hapat e mundshëm që mund të ndërmerren drejt përmbushjes së atyre dëshirave që nuk janë të lidhura me botën materiale, por që vërtet ndihmojnë në zhvillimin e kënaqësisë.
Zhvendosja e kërkuar
Nuk ka dyshim se ka nevojë për të rivlerësuar dhe rivlerësuar mënyrat në të cilat jeta urbane po zhvillohet dhe po rritet. Bërja e një hapi mbrapa për të përcaktuar se çfarë është e rëndësishme dhe si mund të arrihen këto qëllime për të krijuar një jetë që është më përmbushëse është thelbësore. Edhe pse kjo mund të jetë një përvojë që provokon ankth, është jashtëzakonisht e rëndësishme të sigurohemi që ne dhe gjeneratat e ardhshme të jemi në gjendje të njohim nevojën për t’u lidhur në një mënyrë më kuptimplote dhe të ndërgjegjshme me jetën tonë dhe me banesat urbane që po pushtojmë.
Është e rëndësishme të mësosh të pranosh se ekziston një realitet i shndritshëm që është i pakëndshëm dhe i aftë të krijojë shqetësime të mëdha. Megjithatë, kjo mund të jetë e vështirë për t’u përpunuar është një nevojë e kohës në mënyrë që të mund të merren hapa dhe masa aktive për të bërë zgjedhje ku dikush është në gjendje të përballet me këtë gjendje të vetmisë.
Nevoja është të identifikohet se çfarë ka vërtet rëndësi dhe të ndërmerren hapa drejt arritjes së këtyre qëllimeve. Këto duhet të ndryshojnë nga qëllimet që i përkasin çdo hapësire konkurruese ose krahasuese. Këto duhet të jenë më shumë për veten dhe veten në marrëdhënie me të tjerët dhe mjedisin. Identifikimi i tyre do t’ju mundësonte të punoni në mënyrë më proaktive për t’i përmbushur ato. Ndryshimi mund të jetë i vështirë dhe zakonet mund të kërkojnë kohë për t’u ndërtuar, megjithatë të dyja këto janë mundësi që mund të bëhen realitet nëse dikush është i vullnetshëm dhe i gatshëm t’i kalojë këto tranzicione. Pra, të kesh një sistem mbështetës dhe të fokusohesh në ndërtimin dhe të kesh llojin e duhur të marrëdhënieve në këtë drejtim, bëhet i rëndësishëm.
Mësimi ynë
Kjo pandemi ka dhënë shumë mësime dhe më i madhi deri më tani ka qenë se një ekzistencë e izoluar nuk i bën mirë askujt. Ndërtimi i lidhjeve që janë të vërteta dhe autentike, duke punuar për t’iu përgjigjur nevojave tuaja dhe për të siguruar që po ndërtoni qasjen e duhur të balancuar janë thelbësore për të trajtuar vetminë
Discussion about this post