Sven-Goran Eriksson kishte shprehur një dëshirë të fundit para se të ndërronte jetë në moshën 76-vjeçare, më 26 gusht për shkak të kancerit në pankreas.
Trajneri suedez, që gjatë karrierës së tij kishte drejtuar një numër të madh skuadrash të njihura (Roma, Fiorentina, Sampdoria dhe Lazio etj.), kishte kërkuar që hiri i tij të shpërndahej në Liqenin e tij të dashur Fryken, në Suedi, pranë vendlindjes së tij, Sunne, dhe vendit tjetër ku ai u rrit, Torsby, në qarkun e Varmland.
Dy qytete të vogla të rrethuara nga natyra, ku të gjithë e njohin njëri-tjetrin dhe ku të gjithë e kanë ndjekur nga larg karrierën e mrekullueshme futbollistike të Svennit.
Aty u bë varrimi i Eriksonit, të premten e kaluar, dhe aty, në ujërat e ftohta e të kristalta të atij liqeni, mendohej se hiri i tij ishte shpërndarë.
Mirëpo leja u refuzua, siç njoftoi menaxheri i trajnerit, Bo Gustavsson: “Nuk na lejuan ta shpërndanim hirin e tij në liqenin Fryken”.
Eriksson ishte një qytetar i botës, suedezi stërviti kudo, por kishte ruajtur gjithmonë një lidhje shumë të fortë me rrënjët e tij dhe ishte shprehur qartë për dëshirën e tij pasi vdiq: të qëndronte dhe të “flente” përgjithmonë në atë cep të parajsës, që për të ishte Liqeni Fryken.
“Është një vend i mrekullueshëm. Të bën të qetë, më bën të qetë,” tha ai në një dokumentar. “Babai im u rrit nën mal. Nëse shikon drejt është Torsby, ku u rrita, dhe në drejtim të kundërt është Sunne, ku kam lindur. Hiri im mund të hidhet në këtë ujë.”
Një dëshirë, e cila, megjithatë, u ndesh me refuzimin e prerë të autoriteteve lokale, të cilët e ndaluan familjen e Erikssonit të shpërndante hirin e tij në liqenin që ai e donte aq shumë. Urna, që përmban hirin e tij, do të varroset në një vend të fshehtë.
Discussion about this post