Muriel, 43 vjeç, kalon e vetme në apartamentin e saj natën, kur të gjithë njerëzit rrotull saj festojnë me njëri-tjetrin.
Ajo ka kaluar dy divorce dhe vetëvrasjen e së bijës, që ka patur nga martesa e parë.
Ndërkohë, ditën e nesërme pret një takim me ish-bashkëshortin e dytë dhe të birin e mitur, që jeton me të atin. Aty ajo ka planifikuar të shtrojë me këmbëngulje arsyet, pse i biri duhet të jetojë me të.
Muriel kalon nëpër kalvarin e kujtimeve, ku zbërthen, sipas këndvështrimit të saj të një njeriu perfeksionist, marrëdhëniet e ngushta familjare e shoqërore.
Në kushte të rënduara psikologjike, ajo fajëson dhe neverit gjithë të tjerët: dy bashkëshortët për dështimin e martesave, bijën e saj të vetëvrarë, të ëmën, e cila e ka përbuzur gjithmonë, të vëllanë, shoqet e ngushta, fqinjët.
Nga ana tjetër, Muriel justifikon të gjitha qëndrimet e saj, duke e paraqitur veten si të sinqertë dhe gjithmonë në kërkim të rregullit dhe të një familjeje tradicionale, ku një grua duhet të ketë patjetër një burrë në krahë dhe fëmijë për t’u kujdesur, që të fitojë një status të denjë për moralin e shoqërisë.
Me padurim histerik për të pritur takimin e nesërm, ajo i telefonon të atit të birit të saj. Situata precipiton nga kërcënimet e saj, që e përkeqësojnë marrëdhënien me ish të shoqin, i cili ia mbyll telefonin. Në kushte të tilla, ajo humbet shpresën përfundimisht dhe hamendëson për t’i dhënë fund jetës.
Discussion about this post