Nga Luciano Boçi
Fituam!!!
Shumë mire dhe shumë bukur!
U kënaqëm të gjithë…
Shpërthyen postimet e urimet, lajkat e liket patetike, shoqëruar me thirrjet patriotike e këngët ritmike, me parashikime frenetike.
Flamujt e shqiponjat me duar u derdhën lumë stadiumit, kapën majat e kulmit. Lëvdatat e pushtetarëve përmbytën rrugët e Tiranës, ia kaluan dhe prurjeve të Lanës.
Fitorja dukej sikur në prag shtëpie na kishte trokitur, por harruam që kryeministri familjarisht e kishte grabitur, si VKM para nesh duke e shitur.
A thua luajti vetë, gjuajti vetë, bëri gol vetë, ishte tranjeri vetë, apo për karshillik të Gjicit “të shkretë”.
Qëllmisht kishte harruar të merrte Kosovën në krah, që vetja t’i dukej si padishah.
E megjithatë i ngjante vetja krenar, duke menduar se po shikonte efektet e legalizimit të magjishmit hashash-bar.
Ia kaluam dhe Ukrainës, partia e qeverisë tani nga sukseset konkurron me atë të Kinës. Ndërsa futbolli sikurse në Kore, sipas Ramës është sukses absolut i qeverisë-diarre.
Por t’i lejmë një moment shakatë dhe të dalim tek …lisat e gjatë që janë ndërmend ditë e natë.
Gjithësesi fituam. Harruam për ca çaste hidhtësinë mbytëse që prodhon këneta e shoqërisë dhe e politikës, zbuluam vlerën e gëzimit dhe valvitja e patriotizmit arriti pikën e vlimit.
Atmosferë për të cilen kemi nevojë vërtet.
Fituam kundër Moldavisë!
Dikush apo shumë mund të pyesin: Ore po kush është Moldavia në futboll?
Brazili apo Gjermania?!Anglia?!Italia?!
Jo dhe jo, normal.
Mos vallë së paku Serbia?
S’do të thotë gjë sepse fitorja ka shije.
Ah po Serbia!!!?
Duam s’duam patriotizmin e lidhim me këtë e ndonjë tjetër e me Kosovën. Tifozerinë me dashurinë për shqiptarinë e sfidën e futbollit me sfidën e historisë si emocion pozitiv. Madje do donim që golat t’bënte një tetovar (që e bëri) e një kosovar.
E di që kjo e fundit do ngjallte akoma më shumë entuziazëm e patriotizëm, gulç e cinizëm, hare e triumfalizëm.
Do ishte akoma më bukur se kjo bukuria e tanishme.
Por e humbëm rastin.
E humbëm jo dje. Dje e fituam. E humbën para ca ditësh kur u bë thirrja për të mbështetur Kosovën në mitingun në shesh.
Madje patriotizmi i kësaj dite ishte akoma më bruto më origjinal dhe biles-biles falas. Pa bileta, pa tribuna, pa komentatorë.
Ishte një patriotizëm që Kosovarët mezi e prisnin. Na vëzhgonin dhe e dëshironin. Dhe jo vetëm ata. Të gjithë shqiptarët.
E aty të vinin jo 20 mijë, por dhe 100 mijë e të vinin dhe Kryeministri i veshur me flamur dhe deputetët e qeverisë me qeleshe dhe zyrtarët e shtetit “të fortë” shqiptar me xhubleta e jo për të mbushur kuleta.
Ai patriotizëm i asaj dite do ishte pararendësi dhe domethënësi i këtij të bukurit futbollistik.
Por përsëri dhe njëherë kemi rastin të mos e humbasim.
Sot Kosova ka nevojë për të, shqiptarët e duan. Pavarësisht se do i duhet të dalin kundër Kryeministrit të tyre shkjadashës!
Duam të fitojmë!
Discussion about this post