Nga Kim Mehmeti:
Fëmijërinë time e shënuan pamjet rrëqethëse në stacionin hekurudhor të Shkupit, ku lotonin ata që shkonin në Turqi dhe ne që i përcillnim dhe mbetëm këtu. Dhe s’kishte kush na ngushëllon as neve që nuk e braktisëm vendlindjen, as ata që shkuan atje ku nuk i priste njeri.
Në ballinën e viteve të pjekurisë sime, mbetën të pashlyera skenat rrëqethëse të të dëbuarve nga Kosova, që ne i prisnim në Bllacë dhe i ngushëllonim me betimin se deri sa të ketë kulm mbi kokat tona, do ketë sofër edhe për ata.
Shumë miq më pyesin pse ne individët publik, nuk dalim e t’i themi kësaj rinie të mos e braktisë atdheun!
Ja po ua them sepsen time: ngaqë më vjen turp t’u dal përpara atyre që heshturazi i braktisin trojet shqiptare! Më vjen turp sepse që të dalësh të kërkosh nga ata të kenë më shumë durim e të flijojnë për popull e atdhe, duhet ta kesh larë borxhin që ke ndaj tyre: paraprakisht t’u kesh treguar se cilët janë ata që ua vranë shpresën e atdhetarinë, se cilët janë ata që me dekada janë duke na bërë ‘evropianë’, por në ndërkohë, duke e shkatërruar e plaçkitur popullin e tyre.
Discussion about this post